Ik sta voor mijn winkel in de Dorpsstraat . met mijn gezicht naar de zon. Één hand onder mijn oksel en de ander onder mijn kin. Mijn werk is nog niet klaar maar dat interesseert mij niet. Rustig kijk ik rond en zie mevrouw Bos op de fiets. Ik roep ‘dahaag’ en steek mijn hand naar haar op. Ze kijkt niet op of om. Dan zie ik een auto. Mevrouw Tolhoek, ook een klant van mij, zit achter het stuur. Ik glimlach en zwaai vriendelijk naar haar. Ze kijkt links, ze kijkt rechts en slaat vlak voor mijn neus af, maar groet mij niet. Dit gaat nog een poosje zo door. De één na de andere bekende rijdt of loopt langs, maar ze zien mij niet. Dat is apart. Wat is dit? Ik ben er toch wel? Zie ik er zo anders uit of slaapt iedereen nog? Of gedraag ik mij zo anders dan gewoonlijk, dat ik niet als mij herkend wordt?

Inderdaad, het is waar, normaal sta ik hier op dit tijdstip niet en zeker niet zo rustig en standbeeldstil. Misschien is dat het. Net zoals ik in de koelkast het in de aanbieding gekochte andere merk, rode blikjes, bier niet zie staan. Omdat ik bij voorbaat Heineken groen op mijn netvlies heb. Of, zoals ook regelmatig voorkomt, dat ik mijn autosleutels niet zie als ze tien centimeter verwijderd liggen van de plek waar ze normaal gesproken liggen.

Dat zou het kunnen zijn. We zien, horen en ruiken niet meer bewust. We laten ons sturen door structuren, regeltjes en gewoontes. We moeten zoveel. Meer dan we kunnen. Het is niet bij te houden, dus gaan we met zijn allen over op de automatische piloot. We zijn te veel bezig met onszelf en merken maar een kleine wereld om ons heen op.

‘Hoi’, hoor ik vaag. Het duurt even voordat ik nog net iemand schouderophalend de hoek om zie fietsen. In gedachten verzonken merkte ik niet dat meneer Meyer mij groette en al voorbij was voordat ik het goed en wel besefte.


8 reacties

pepe · 13 juli 2008 op 09:10

Mooi weer;-) een glimlach hier op mijn snoet.

Dit doet mij denken aan een loesje: Niks moet, niksen mag

Met een zwaai verlaat ik nu CX

SIMBA · 13 juli 2008 op 09:35

Tsja…kijken betekent niet altijd zien.
Mooie overpeinzing!

Prlwytskovsky · 13 juli 2008 op 10:47

Goh hè, dit zou ik zomaar naar mezelf kunnen kopieëren, zo herkenbaar.

Treffend beschreven.

pally · 13 juli 2008 op 11:44

Mooie simpele overweging, Lagarto!
Ik heb alleen een beetje moeite met de ‘wij met z’n allen alinea’. Niet dat het niet waar is, hoor. Maar de manier waarop je het in alle toonaarden zegt en superveralgemeniseert stoort mij misschien. Het eind vind ik mooi.

groet van Pally

KawaSutra · 14 juli 2008 op 18:09

Zo is het maar net, mooie boodschap Lagarto.

Fem · 15 juli 2008 op 09:15

erg mooi en ja, herkenbaar….

DreamOn · 16 juli 2008 op 00:13

Heel mooi. En heel herkenbaar. Ik ben blij dat je weer columns schrijft…is de ‘ouwe’ Lagarto weer terug?

Liefs, DO.

arta · 20 juli 2008 op 10:28

Niet de ‘ouwe Lagarto’, maar zo te lezen de compleet vernieuwde en verbeterde versie!!!
Heel mooi neergezet, hoor!
Echt mooi om jou te zien groeien…:-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder