Zij

De wind speelt met je blonde haartjes. Ze krullen op, achter in je nek. Met een serieus koppie bekijk je de dingen in je hand. Je gaat helemaal op in je eigen wereldje en je hebt geen flauwe notie van wat zich om je heen afspeelt. De zeem in de emmer heeft je interesse gewekt en je laat voorzichtig je hand in de emmer verdwijnen, even om je heen kijkend of iemand ziet wat je doet. Mij kun je niet zien, ik zit verscholen achter een gordijn van kralen en geniet van alles wat je doet. Je pakt de zeem en legt hem op je hoofd. Je haar wordt nat en ik moet moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ik wil echter het moment niet verbreken. Steeds opnieuw doe je de zeem in de emmer met water en haal je hem er kletsnat weer uit, om hem vervolgens weer op je hoofd te leggen. Je kleren zijn doorweekt en het water loopt zelfs je schoenen in, maar het mag de pret niet drukken. Je bent zo één met hetgeen om je heen dat ik merk dat er een traan in mijn ooghoek verschijnt. Zo mooi, zo puur.

Na een poosje ben je uitgespeeld en keer je de gehele emmer met inhoud over je heen en schatert het uit. Dan kan ook ik mijn lach niet meer inhouden. Je kijkt waar mijn lach vandaan komt, maar ontdekt me niet. Je roept me, heel zachtjes en ik smelt. Steeds iets harder roep je “oma” en bij de derde keer doe ik het kralengordijn opzij. Je ziet mijn gezicht en ik word beloond met de mooiste lach die je kunt krijgen. De lach van je kleinkind.

Je bent een kostbaar bezit en hoe mijn leven verder ook zal verlopen, jij zal er altijd deel van blijven uitmaken.