Zinnen strelen, mooie woorden

Najaarsdepressie. Wat een rotwoord. Als je het maar vaak genoeg herhaalt, heb je er zó eentje te pakken. Najaarsdepressie. Najaarsdepressie. Najaarsdepressie. Voel je hem al opkomen? Rijdt er al een oubollig bloemencorso in kleuren der verrotting door je hoofd? Bingo.

Woorden
Ik ben dol op woorden. Zoals muziek bij veel mensen emoties oproept, doen woorden dat bij mij. Op de één of andere manier hebben sommige een bepaalde positieve of negatieve lading gekregen tijdens mijn leven. ‘Orthodox’ bijvoorbeeld, is er de oorzaak van dat ik alle woorden met een ‘x’ erin haat. Ik ben zelfs pas aan seks begonnen, nadat die vervelende letter eruit verdween. En dan altijd zonder ex, want ik houd ook niet van paradoxen. Xylofoon. Extravagant. Hebben we aan vijfentwintig letters niet genoeg?

Nee, dan de ‘q’. ‘Equivalent’ klinkt als een prachtige ballade in mijn oren en als een ‘quotum’ bereikt wordt hoor je mij niet klagen, een gelukzalige glimlach is het enige wat dat woord teweeg kan brengen. Nemen jullie maar de Mexicaanse griep, ik ga voor de Q-koorts.

Verboden woorden
Op het moment dat ze mijn netvlies naderen is die gemene slang ze steeds net voor. “Schrijf ze. Literaire vrijheid is belangrijk, kom op”, sist het kreng. Of ze nu mooi of lelijk zijn, als iets niet mag wordt het voor mij juist aantrekkelijk. Waarom mag ik geen seizoenen noemen, of even aankaarten dat we met zijn allen in een financiële crisis zitten? In het najaar roept dat zoute druppels uit mijn ogen op, maar ik zal de harde wind van triestheid, die door mijn hoofd woedt, niet benoemen, al is de verleiding groot. Ik ben braaf –ook al een stom woord- en houd me aan de regels.

Twee weken geleden heb ik mijn kinderen wijsgemaakt dat ‘à propos’ het ergste scheldwoord is dat er bestaat. Sindsdien hoor ik het vanuit alle hoeken van mijn huis. A propooo…. Het wordt gefluisterd, want zó’n afschuwelijk vies verboden woord zeg je niet hardop. Je moet het ook vooral niet gebruiken wanneer er een groot mens in de buurt is, want die gaan je zeker de rest van hun leven met andere ogen bekijken. Onbewust heb ik het een negatieve lading gegeven. Geweldig, die ouderlijke macht.

Verplichte woorden.
Bah. Het bloemencorso kan ik nog wel kwijt, maar wat moet ik nu met een aardappelschilmesje in dit stuk? Het klinkt wel vrolijk. Ondanks dat ik er helemaal niet van houd om het te gebruiken, koop ik ze altijd in knalroze of geel, gewoon omdat het uitspreken van de naam een gevoel van gezelligheid oproept. Waarschijnlijk koop ik er daarom ook altijd minstens twee tegelijk. Een ontroostbaar, eenzaam schilmesje in mijn keukenla: Dat kan toch niet?

Al schrijvende voert één term de boventoon in mijn bovenkamer: Woordenfetisjist. Zoals andere mensen graag tenen likken of panty’s voelen, word ik blij van prachtige zinnen en bijzonder taalgebruik. Woordenmagie. Samen met het uitlaten van mijn camera*) blijft dat het beste medicijn tegen een stevige najaarsdepressie.

*) Op vijfjarige leeftijd maakte mijn moeder mij wijs dat ‘camera’ een stout synoniem was voor een veelkleurig Hollands hangoorkonijn.