Zo gepiept

Nadat onze tweede was geboren in 2005, vond ik het tijd dat ik mijn verantwoording nam om verdere gezinsuitbreiding te voorkomen. Stoer zei ik dat ik mij zou laten steriliseren.
De afspraak is snel gemaakt en vol goede moed meld ik mij op de afdeling urologie van het plaatselijke ziekenhuis. De dame achter de balie zegt dat ik heel even moet wachten en na vijfenveertig minuten wordt ik binnen geroepen. Op het moment dat ik bij de dokter naar binnen wil lopen voel ik mij als een koorknaapje die op audiëntie moet bij meneer pastoor.
De procedure wordt met niets verhullende tekeningen uitgelegd, gevolgd door een kleine controle van de te behandelen objecten. Er zijn drie mogelijke behandelingen: halal, kosher of plaatselijk verdoofd.
Mijn optie, algehele narcose wordt verworpen dus kies ik maar voor de derde optie.
Binnen vijf minuten en een kilo folders rijker sta ik weer buiten. Ik kreeg nog wel de opdracht mee om de begroeiing tot op de wortel uit te roeien en het advies om een zeer klein slipje te kopen.
Het is zo gepiept, zei hij nog.

Ik besluit maar gelijk naar de Zeeman te rijden en mij op de jongensafdeling te oriënteren op een klein broekje. Ik kan kiezen uit Cars, Bob de Bouwer en Buzz Lightyear. Ik kies voor Bob met de tekst werk in uitvoering. Doomsday komt steeds dichterbij en twee dagen voor de operatie sta ik met een scheerkwast en een pot Vergulde Hand onder de douche. Mijn vrouw stelde nog voor om het te harsen, maar dat werd met een pinnig nee van mijn kant opzij geschoven.
De nacht voor de behandeling heb ik heftige nachtmerries. Ik droom dat op het moment dat de chirurg zijn scalpel in het heilige vlees zet, hij een heftige niesbui krijgt en zijn handtekening in mijn scrotum snijdt.
Ik kijk even opzij of ik nog enige medelijden van mijn partner kan verwachten, maar zij ligt tevreden zacht snurkend in diepe rust.

‘s Ochtends om acht uur lig ik op z’n voordeligst op de behandeltafel. De ballenbak wordt rijkelijk ingesmeerd met jodium, wat trouwens enorm prikt en er kan worden begonnen.
Om mij gerust te stellen zegt de zuster nog dat het zo gepiept is. De chirurg, die trouwens niet herkend wilde worden, zegt dat ik een klein beetje pijn ga voelen, omdat hij de transportleidingen moet pakken.
Ik heb werkelijk het hele Wilhelmus bij elkaar gevloekt en vermanend werd ik toegesproken dat dit een Christelijk ziekenhuis is. Na twintig minuten wurm ik mij in maatje 128 en loop ik alsof ik twee weken op een paard heb gezeten naar buiten. De rit naar huis voelt aan alsof ik Parijs Roubaix aan het fietsen ben en na een uur lopen in de huiskamer, durf ik eindelijk te gaan zitten. Ze waren helaas alleen vergeten te zeggen dat je niet moet gaan plassen als de verdoving nog niet helemaal is uitgewerkt. Doe dit echt niet, want het richtingsgevoel van je onderdaan laat nog te wensen over.
Na drie antibiotica kuren hadden ze toch wel gelijk. Het is zo ge……
Het was een fluitje van een cent.

Wout