Zomerlenteblues

Een meisje kan soms opeens zo hard groeien dat het kind er in één keer uit verdwenen lijkt. Dat is mijn ervaring van de natuur vanochtend. De bomen staan er geschrokken bij omdat hun lentejeugd zo drastisch is ingekort. Als een vroege jarige, pardoes op de middelbare school geplaatst, maar nog zonder begrip waar ze mee bezig is. Mijn dagelijkse drafje wordt erdoor gekleurd. Ik zie details die me al jaren niet zijn opgevallen. In de prachtige tuin van een vriendin op de dijk stemt de enorme berk me droevig. Vandaag is hij uit verhouding.

Ik hoor zingende bomen, maar de vogels blijven verborgen in het volwassen blad. Het fluitenkruid zwabbert slap op veel te lange benen en heeft niks te zeggen bij de strenge wind.
Haar geur van krijt en saffraan waar ik zo van houd, maakt me nu misselijk.
Het water van de ‘Put’ – een meertje ontstaan door overstroming van de rivier – is ook in verwarring: ik zie drie verschillende stroomrichtingen. Vlakbij de oever in grote strepen naar links. In het midden kleine rimpelgolven naar rechts en verderop waar het water ondanks de zon een onheilspellende kleur grijsblauw heeft lijkt het van me weg te stromen naar de horizon.
Ik verlies mijn draf in sukkelig slenteren. Het bord ’ verboden toegang ’ dat hier al jaren doelloos bij een hek staat, krijgt een nieuwe dreigende aanwezigheid.
Hoekige koeien kijken niet op en maken treurige bewegingen met hun staart. Waren ze altijd al zo mager? Het meerkoetjesechtpaar in rouwkleed vergezelt twee dito puberkinderen. Ze zwemmen in rechte lijn achter elkaar in het donkere slootwater met ieder een contour zonlicht beschermend en afwerend om zich heen. Ze verdwijnen schuw een bosje in als ze me opmerken, maar ik zie ze nog bewegen tussen de wilgentakken.

Ik blijf even staan en adem diep. Het pad waarover ik loop is hard en wit met scheuren als puzzelstukken onder mijn voeten. Alleen lege aanlegplaatsen langs het meer. Aan een touw bungelt een ouderwetse zinken vuilnisbak. De klei heeft haar grijszwarte pigment verloren. Geen vettige donkere groeikracht. Sporen van autobanden doen meer denken aan zand en Mediterrane landen in hoogzomer dan aan lente. Vlak voor me stijgt een reiger moeizaam op, als een Boeing 747 met teveel passagiers aan boord.
Voor mijn huis klapwieken twee grote houtduiven in het hoge gras log om elkaar heen in lusteloze balts zonder inspiratie.

De zomer is vóórgekropen…….