Zullen we dan toch maar schaken?

Amerika lijkt collectief gek te worden. Iran lijkt collectief gek geworden. Tegen de tijd dat u dit stukje leest voeren deze 2 landen misschien al oorlog of zijn ze al lekker op weg. Het zijn net melkmuilen die tegen elkaar opbieden. Er staan echter gigantische oliebelangen op het spel – en de vraag wie de macht in het Midden-Oosten krijgt of behoudt.

Waarom laten we de leiders van die landen niet tegen elkaar vechten? Dat scheelt een hoop geld dat beter besteed kan worden, veel bloed, zweet en tranen en dus veel menselijk leed.
De heren kunnen, heel democratisch, uit meerdere opties kiezen. Optie 1: een schaakspel. Dat kost geen bloed, is een edel spel en vereist denkkracht. Optie 2: een gevecht van man tegen man, bijv. judo of jiujitsu. Ook dat kost geen bloed, levert een nobel gevecht op en vereist naast behendigheid ook denkkracht. Optie 3: een paintball gevecht. Alweer geen bloed. Het is weliswaar geen edele sport maar wel een mooi beeld (tv!) en vereist eveneens een behoorlijke dosis behendigheid. Optie 4: een ouderwets duel, waarbij de heren mogen kiezen tussen floret, zwaard, pistool, revolver of geweer met bajonet. Dit kost hoogstwaarschijnlijk wél bloed, maar alleen van de kemphanen.

U ziet: er zit een stijgende lijn in de tweekamp wat het gebruik van geweld betreft. Ik pleit dan ook voor 1 van de 3 eerste opties.
Uiteraard zal geen van de voorstellen in praktijk worden gebracht. De leiders van deze 2 staten kiezen, áls ze ten strijde trekken, voor een veilige manier van vechten – voor henzelf wel te verstaan. Ze sturen anderen naar het front.

En er zijn nog steeds lieden die zich daar voor lenen. Zoals Boudewijn de Groot al zong: de eeuwige soldaat. En de goden zullen de klaagliederen en het gejammer wederom niet horen. Pardon: niet verhoren. Zouden we toch maar liever schaken?