Zuppa di ortiche

Mac slaat keihard de deur van het restaurant achter zich dicht. Mac van D., vernoemd naar een bekende hamburgerketen, was al heel wat plagerijen gewend. Maar dit sloeg alles. Brizl djeu, dat dit hem moest overkomen, als jonge recensent, in Italië nota bene. Maar ja, Italianen zijn ook bepaald geen lieverdjes. Zeker niet die uit Modena.

Mac van D. was het spuugzat, de arrogantie. Verzekerd van zijn macht als doorslaggevende en laatste post in het restaurantrecensiecircus, zou hij korte metten maken met de belabberde dienstverlening van Osteria Francescana. Hij zou een hele slechte recensie schrijven, absoluut. Dat had hij ook meteen kenbaar gemaakt aan chefkok Massimo.

Massimo, vernoemd naar een oud circus, was een plager en clown eerste klas. Hij had niet voor niets een garnituur van rauwe brandnetels laten serveren bij zijn beroemde ‘Zuppa di ortiche’. Zonder bestek. Het was immers een drinksoepje.

Massimo deed nooit iets zonder reden. Hij wist al lang welk restaurant in 2015 uitverkozen zou worden tot het beste ter wereld. Niet dat van hem maar dat van de Spaanse broertjes Roca uit Girona. Griss mich nich, de eerste prijs voor Catalanen, merde. Massimo was zo boos geworden van het publieke geheim, dat hij besloten had het verwachtte bezoek van Mac van D. speciaal vorm te geven.

De rauwe brandnetels waren niet ontneteld. Mac bleef jeuk houden aan zijn handen, tong, zijn gehemelte en lippen. Wat een stoethaspel was die Massimo. ‘Chefkok verprutst topgerecht en toppositie’, zo zou de titel luiden van zijn recensie in culinair magazine Soep. Zeker weten.

Zover is het nooit gekomen. In een klein steegje vlakbij Osteria Franscesca werd Mac na het verlaten van het restaurant omgelegd. Met een salvo hagel, chocolade hagel. Recht in zijn gezicht. Morsdood. Omgelegd door een man met zwarte cape en dito hoed en snor. Bij de lokale bevolking gekend als Capitan Iel Snorro. Een week later werd restaurant El Celler de Can Roca verkozen tot beste restaurant van de wereld 2015.