Zwabberend de hemel in

Het is me wat. Brizl djeu. Griss mich nich. Er heerst paniek onder de dieren. Dat zie ik aan hun gedrag. Het is al een paar maanden anders. De laatste weken verstoppen zij zich waar ze maar kunnen. Onder boomstronken, in diepe holen. In het struikgewas en op de hoogste takken. Muisstil. Fluitstil. Ik probeer te achterhalen waaraan dit gewijzigde gedrag ten grondslag ligt. Het is moeilijk te peilen. Totdat ik afgelopen week een vreemd heerschap door mijn bos zag struinen. Of moet ik zeggen mevrouwschap?

Hij of zij droeg een zwarte cape en liep met grote stevige passen door het bos. Alleen heel af en toe hinkte hij of zij een beetje. Dan trok hij of zij aan zijn of haar been. Alle dieren vlogen aan de kant. Dieren met en zonder vleugels. Om zich te verstoppen. Maar waarom? Ik besloot de cape fear even te volgen. Welke angsten riep deze zwarte zwabber op bij mijn dierbare beestjes? Hij of zij droeg een vreemd object in zijn of haar hand. Moeilijk te polsen wat het was. Ik heb niet zoveel met techniek. Dat het een technisch object was dat begreep ik nog. Maar daar hield dan ook het snappen op. Voor zover ik kon zien was het object bijna net zo groot als een hand. Het was rond, rood en plat. Hij of zij hield het vast aan een ijzeren staafje dat uit de rode schijf stak. Op de schijf zag ik een aantal cirkels met gevaarlijke tandjes.

Enfin. Het object leek nog het meest op een grote rode bromtol. Ik kon er niets mee. Totdat de zwabber stopte bij een boom. Wat de zwabber niet zag en ik wel, waren de duizend oogjes die hem beloerden vanuit omgevingsbomen en belendende struiken. Om dat te kunnen zien had je een geoefend oog nodig. Ondanks dat de zwabber had getracht zijn of haar blik te focussen door zijn of haar andere zintuigen af te plakken met zwart doek, en slechts ruimte te laten voor de ogen, verscherpte het amper zijn of haar blik. Onverstoord haalde hij of zij een nog vreemder apparaat onder zijn of haar cape tevoorschijn. Ik dacht eerst dat het een grote dikke opgeblazen groene boemerang was. Maar er hing een kabel aan. Een boemerang met kabel? Een lasso? Dan is het geen boemerang. Die komt vanzelf terug. Aan de kabel hing een blokje met twee scherpe tandjes.

In de struiken en bomen om mij heen begon het zenuwachtig te ritselen. De dieren … , dacht ik onmiddellijk, ze zijn bang. Maar waarom? Cape fear draaide krampachtig aan een van de uiteinden van de groene boemerang. Daarna stak hij of zij de rode bromtol met het ijzeren staafje in de boemerang. Ik hoorde een aantal dieren wegrennen vanuit het struikgewas. Ook hoog in de bomen vlogen een paar beesten weg. Enerzijds maakte het mij nieuwsgierig, anderzijds vreesde ik mijn grootste angst. De zwabber pakte nu het blokje dat onderaan de boemerang heen vast en stak het met zijn tandjes in de boom. Hij of zij pakte de boemerang met twee handen vast en drukte hem tegen de boom. Met zijn of haar wijsvinger drukte hij of zij onder de boemerang een knopje in. Een oorverdovend geluid klonk door het bos. Wat er nog in het struikgewas en bomen aan gedierte zat stoof weg. Heel goed te begrijpen. Wat een takkeherrie!

De rode bromtol tolde zich een klein gat in de boom. Daarna zette cape fear de boemerang op een ander plek en tolde een nieuw gat naast het andere. Zo ging hij of zij de hele boom rond. Vervolgens trok hij onder zijn zwarte gewaad een grote bijl vandaan. Hij ja. Cape fear bleek namelijk een man te zijn. Een mevrouw had die bijl nooit zo soepel, met een hand, onder haar gewaad vandaan kunnen trekken. Ik begreep nu ook waarom de zwabber af en toe had gehinkt in zijn gang door het bos. De bijl had hem natuurlijk dwars gezeten. Hij legde de boemerang op de grond en hief met twee handen de bijl omhoog. Met een grote klap ontkruinde hij de boom. Trots hield cape fear de kruin boven zijn hoofd en zakte door zijn knieën. Hij liet zijn emoties de vrije loop. Tranen sijpelden door het open raamkozijn. Hij wist het nu zeker. Hij zou in de hemel komen. Kortom, missie volbracht.