Zwakzinnigenlichtjes

Dus daar zit ik dan.
Ik trok een paar uur geleden de voordeur van mijn ouderlijk huis achter me dicht. Het moest er van komen. Ik was er helemaal klaar voor, de nieuwe fase in mijn leven. Eindelijk mijn eigen plek. Waar ik kan doen en laten wat ik wil. Waar ik mezelf kan ontplooien. Maar toch is het een vreemd gevoel om een huis waarin je zoveel mee hebt gemaakt te verlaten om ergens anders een nieuw, eigen plekje op te bouwen. Ik kom dan wel in een studentenhuis terecht in de levendige binnenstad van Tilburg, met gezellige mensen, een leuke kamer die ik zelf heb ingericht maar toch; een huis maakt nog geen thuis.
Ik koester warme gevoelens voor mijn thuis. Ik ben er niet geboren, maar wel opgegroeid. Ik maakte er de basisschool mee, de middelbare school en ik fietste naar mijn vervolgstudie vanuit dat huis. Er kwamen en gingen vrienden, kennissen, vriendinnen. Ik maakte alles mee in dat huis. De gezelligheid en warmte, mijn vader die altijd zorgde dat er kaarsjes brandden. Of een open haard.
De laatste jaren liep het steeds meer leeg. Mijn broers die hun plek elders zochten, al dan niet met vriendin, samenwonend of getrouwd. En ik bleef achter.
De laatste paar jaar waren het mijn vader, mijn moeder en ik. We deden veel samen. En zij lieten mij m’n gang maar gaan. En vaak, als ik ’s avonds thuiskwam keken we voor ’t slapengaan snel even een paar afleveringen op video van de tv-serie Friends, waar we met z’n drieën verslaafd aan leken, met koffie, waxinelichtjes (of zwakzinnigenlichtjes, zoals mijn vader dat altijd gekscherend noemt) en gezelligheid. Als een warme deken.
En hoewel ze het van verre aan zagen komen, is het voor vooral voor mijn ouders toch vreemd. Ik was de jongste en de laatste. Ze blijven nu alleen achter met z’n tweeën. Ze moeten voortaan ’s ochtends samen eten. ’s Avonds samen eten. En nu breekt voor zowel mij als voor hen de periode in ieders leven aan dat ik naar m’n thuis toe ga. En daarna weer naar huis. En de kamers waar ik en mijn broers woonden kunnen ze nu éindelijk ombouwen tot fitnessruimte, sauna of kantoor. En ik weet dat ze niets liever willen dan dat.
En dus nu zit ik hier op mijn kamer. Mijn vrienden hebben me geholpen met schilderen. Het is helemaal ingericht en het ziet er gezellig uit, al zeg ik het zelf. De nieuwe fase in mijn leven is aangebroken. Ik zit op mezelf. En ik ga ervan genieten. Ik ga inspiratie opdoen voor nog meer columns, beste lezer. Ik ga fouten maken en daar weer van leren,. Ik ga keihard vallen en weer opstaan.
Maar voordat ik ga slapen, ga ik nog eerst even een aflevering van Friends kijken.
Met zwakzinnigenlichtjes.