Zwart Gat

Vanaf mijn kinderjaren ben ik al geinteresseerd in de geheimen van het heelal. Op het gym hadden we een natuurkundeleraar die bezeten was van astronomie en zo pikten we zijdelings graantjes mee van zijn hobby. We hingen aan zijn lippen als hij erover vertelde. Vooral de zwarte gaten intrigeerden me. Maar ik ben er inmiddels achter wat dat zijn. Ik heb er zelf één ontdekt. In Duitsland, hier vlak over de grens. Begin deze week. Een vriendin van me is naar een appartementje verhuisd boven een supermarkt. Ik zou haar er voor de eerste keer bezoeken, er geen rekening mee houdend, dat Duitse appartementencomplexen anders in elkaar steken dan Nederlandse. Hier bleken we te maken te hebben met een bunker met geheime ingangen. Drie keer ben ik rond het gebouw gesjouwd en kon geen toegang vinden.
Uiteindelijk vond ik een verscholen klein trapje met een deur. Zowaar zaten er bellen aan het kozijn en ik drukte een willekeurige in, omdat ik de naam van mijn vriendin er niet bij zag staan. Er ging een snerpende zoemer en ik drukte de deur open. Bovenaan een trap stond een jongeman.
‘Ich suche meine Freundin.’
‘Ja, und?’
‘Haben Sie vielleicht gesehen wo voriger Woche jemand neu eingezogen ist?’
‘Nein.’
‘Oke, vielen Dank.’
Achter de man ontwaarde ik een deur, waarachter ik de sterrenhemel zag.
‘Sind da auch nog Wohnungen?’
‘Ja.’
‘Darf ich vielleicht hereinkommen, dankeschön bittesehr, und da oben rundschauen?’
‘Ja, können Sie tun.’

Ik ging de trap op en de bewuste deur door. De man haalde zijn schouders op en gooide de deur van zijn bunker in het slot.
Ik bevond me nu in een soort daktuin met enkele kleine woninkjes. Allemaal zwaar verschanst achter rolluiken, dus ik kon niet zien of er ergens iemand thuis was. Het was er aardedonker en daardoor voelde ik me sehr unangenähm. Op de tast liep ik naar een willekeurig huisje toe en belde aan. Meteen raak: mijn vriendin deed open.

Na een gezellige avond besloot ik maar weer eens huiswaarts te gaan. Ik begaf me weer in het duister en zwaaide nog een keer achterom. Aan het eind van de diepzwarte daktuin vond ik min of meer op de tast een deur en ik stapte een hal in, waar zich ergens de uitgang moest bevinden. Het was er nog donkerder dan buiten. Voorzichtig tastte ik de wanden af, of ik ergens een lichtknopje kon vinden. Zonder resultaat.
Intussen waren mijn ogen wat gewend aan het donker en ontwaarde ik vaagjes een spiegelende vloer voor me, die het zwakke licht van straatlantaarns weerkaatste. Althans, dat was mijn interpretatie.
Ik liep kordaat op het zwakke schijnsel dat van buiten kwam af, in de verwachting, dat ik na een meter of tien de voordeur zou bereiken.
Niets was minder waar.

Ineens voelde ik geen grond meer onder mijn voeten en stortte in een diep gat. Ik probeerde te blijven hangen en wapperde heftig met mijn armen, wensend dat ik een vogel was. Het mocht niet baten. Ik holderbolderde een kennelijke trap af. Links en rechts schrammen oplopend aan treden en muren van scherpe steen. Onderaan bleef ik liggen. Een stekende pijn trok door mijn achterwerk richting schouders en benen.
Ik hapte naar adem, omdat mijn hart over de kling leek te gaan. Even dacht ik dat ik blind was, maar ik herinnerde me al snel, dat voor ik viel ook al alles om me heen duisternis was. Langzaamaan kon ik weer een beetje bewegen en of er iets gebroken was, wist ik niet. Ik wilde naar huis. Alles liever dan in een Duits ziekenhuis belanden. Wist ik veel of ik met die nieuwe zorgpolis wel in het buitenland verzekerd was? Oke, ik bevond me maar zes kilometer van huis, maar buitenland is buitenland, hield ik mezelf nuchter voor.

Zorgvuldig raapte ik mezelf bij elkaar en humpelde naar buiten. Nergens ernstige doorzakkingsverschijnselen, dus mijn benen waren niet gebroken.
Hoe ik precies thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik kwam weer in het rijk der levenden, toen ik in mijn woonkamer hing. Lag. Kroop. Zoiets was het.

Die nacht had ik merries van zwarte gaten, die me vezwolgen en me zodanig platdrukten, dat mijn hele lijf gierde van de pijn. De natuurkundeleraar van het gym vroeg, of ik het nu begrepen had allemaal.
Natuurlijk had ik het begrepen en ik resumeerde:
Zwarte gaten bevinden zich in Duitsland in woonbunkers zonder licht. Ze zijn levensgevaarlijk en schrecklich unangenähm vanwege de uiterst pijnlijke kneuzingen die je eraan overhoudt. Uitzwaaien doen ze daar niet. Je moet jezelf maar zien te redden in het zwarte labyrint van deuren en trappen. Overigens: de mannen zijn er erg nors.

Verdamd noch mal! Ik had mijn nek wel kunnen breken!