Zwemmer zwem

Neen, ik ben niet bang van water! Maar ik heb er lang moeten aan wennen.
Ik weet niet hoe men tegenwoordig op school zwemles geeft, maar toen ik op school zat ging het er niet zo vriendelijk aan toe. Toen zou je leren zwemmen, willen of niet! Ik zat op de lagere school en we maakten elke week een busrit naar het zwembad. We zongen in de bus, praatten en maakten pret. Het was een leuk uitstapje…tot we er waren. Dan keerde de stemming om, toen de sportleraar het heft in handen nam. “Iedereen op een rij naast de bus!”
Zijn fluitje herhaalde elk bevel.
“In looppas naar het verkleedhokje!”
We kenden onze drilsergeant. Enkele jongens kregen al knikkende knieën. Toen we éénmaal onze zwembroek aan hadden, werden we aan het bad opgewacht door die autoritaire verschijning die de naam ‘Meester Jan’ droeg.
De stoersten onder ons sprongen in het water en kregen een mannelijke glimlach van de Meester, terwijl wij zwakkelingen,
die ons lieten zakken in het nat via het trapje, een minachtende blik voelden die ons leek neer te drukken in het water. We kregen vijf minuten om ons kletsnat te maken. We haastten ons. Een nutteloze bezigheid eigenlijk. Hoe kun je vijf minuten nodig hebben om jezelf nat te maken? Maar we klemden onze neus dicht en knepen de ogen toe, en herhaalden enkele keren het opgelegde ritueel dat van ons watterratten moest maken. De tijd drong, en we toonden de Meester hoe goed we onze opdracht afwerkten.
Toen de vijf minuten om waren, werden we verwacht om op de rand van het zwembad naast elkaar het verdict van de Meester te aanvaarden.
Hij speurde aandachtig de rij af naar landratten die niet nat genoeg waren. Deze kregen dan een duw en vielen terug het ruime sop in.
De anderen waren geslaagd en mochten met de les beginnen. Ik was vaak bij de eerste groep…
Nu ga ik geregeld zwemmen met mijn dochtertje.
Ik duw haar niet onder, maar laat haar spatten in het natte water.
En zo wordt ze er niet bang van.