Au pair 4 vakantie

Na zes weken lijkt het of ik altijd hier ben geweest. De dagelijkse gesprekken kan ik redelijk volgen en ik geef antwoorden die begrepen worden. De hele familie is behulpzaam en doet er alles aan om mij wegwijs te maken in het Franse leven van alledag.

Mijn woordenboekjes heb ik nog niet afgezworen maar ik raak niet meer in paniek als ik ze toevallig niet bij me heb. Ik weet de weg in de buurt, ik doe boodschappen, wandel met de baby, breng Luc naar school en haal hem weer op. Ik was al mee naar Parijs, naar de andere oma, ik schuif aan bij alle etentjes met vrienden of familie. Kortom ik ben een gewoon gezinslid.

Eind juni vraagt madame of ik die zomer ook mee wil naar Zuid Frankrijk. De hele maand augustus kamperen, met een groep, op een natuurcamping, aan zee. Opa en Oma en Jacques gaan ook mee en wat vrienden. Totaal 5 caravans en wat tentjes voor de jeugd. Ook voor mij is er een klein eigen tentje. Ik hoef er niet lang over na te denken. Het lijkt me geweldig. De Middellandse zee, strand, water, in de natuur, waarom zou ik niet mee willen. ‘Denk er maar even goed over na’ zegt madame. Maar mijn besluit is snel genomen. Natuurlijk ga ik mee.

Een paar dagenvoor vertrek worden de taken verdeeld. De vrouwen zijn voor de organisatie en fourage , de mannen regelen de route en het  vervoer van caravans en toebehoren.
Mijn voornaamste taak is baby Philippe.  Oma vraagt of mijn ouders het allemaal wel goed vinden. ‘ Ik zou niet weten waarom niet’  is mijn antwoord. Nederland is heel ver weg.  Ik krijg een klein koffertje voor mijn bagage. Meer kan er niet in de auto. Het is wel een heel klein koffertje maar och, meer dan een badpak zal ik ook niet nodig hebben. Bovendien moet ik toch elke dag de babykleertjes wassen dus dan was ik mijn eigen kleren wel mee als het nodig is.

We vertrekken midden in de nacht. Vijf auto’s,  volgepakt met mensen, met caravans tot aan de nok gevuld met bagage en een boot op een aanhanger.  Op vooraf afgesproken punten  wordt op elkaar gewacht. Reizen anno 1966: aan de hand van met de hand uitgeschreven routes,  grote autokaarten, en -soms eindeloos-  op elkaar wachten op de afgesproken plekken.  De reis duurt lang, heel lang. De kinderen slapen op de achterbank en ik zit er tussen gepropt.  Zuid Frankrijk blijkt nog veel verder weg dan ik al dacht. Tegen de tijd dat het licht wordt zie ik, knikkebollend van de slaap,  hier en daar een glimp van de zee. Het dringt amper tot me door, ik ben  vooral heel erg moe.
Voor ik het me goed en wel realiseer zijn we op de camping. Er wordt een groot hek opengemaakt en we rijden naar binnen. Het lijkt wel een gevangenis.  Een en al schutting, bijna geen bomen, zand, verdord gras en hier en daar een zielig struikje. Maar wel heel veel caravans en tenten.  Zuid Frankrijk: ik had er een hele andere voorstelling van. Madame wijst me mijn tentje en ik val direct in slaap.

Het is bloedheet in mijn tentje als ik wakker word gemaakt door madame. ‘We gaan zo ontbijten, kom je?’ vraagt ze terwijl ze de rits van mijn tent open trekt. Daar zit madame helemaal naakt.  Ik trek de rits verbijsterd dicht.  Dan pas dan valt het kwartje….