Rond etenstijd belde hij aan. Ik poederde mijn neus bij en spoot wat parfum in mijn nek. Een tikkeltje zenuwachtig opende ik de deur. In de kroeg zag hij er zo anders uit. De combinatie van het donker, de witte rook en het gekleurde licht vormden hem tot een mysterieus man. Ik vond hem slim, leuk en grappig. Nu stond hij in het daglicht en was hij opeens al het tegenover gestelde van dat.
“Weet je,” zei de vrouw. “Als mijn man weet dat wij met elkaar praten, wordt hij al jaloers.”
“Ik heb nog niets gezegd,” zei ik.
“Maar nu wel,” antwoordde de vrouw.
“Ik moet natuurlijk wel kunnen zeggen dat ik niets gezegd heb,” probeerde ik.
“Je mag zeggen wat je wilt,” zei de vrouw. “Maar mijn man vindt dat niet leuk.”
Nee, geen valentijnskaart voor jou dit jaar. Ik weet precies hoe je zou reageren. Erover schrijven in je blog op Hyves: “En natuurlijk kreeg ik een kaartje van mijn ex”.
Alleen dat woordje “natuurlijk” al, daarmee suggereer je dat ik jou niet kan vergeten, dat jij degene bent die mij dumpte, terwijl het precies andersom is.
Valentijn. Weer zo’n dag dat mijn ex natuurlijk moet laten weten dat hij nog aan mij denkt. Ik weet niet meer wat ik met hem moet. Tussen mijn afspraken door probeer ik niet terug te sms’en, doe ik kortaf aan de telefoon, stuur zijn kaartjes terug, ik onderbreek mijn vergaderingen niet eens voor de koerier die bloemen komt brengen, ik geef telepathisch negatieve signalen af, maar het lijkt allemaal niet te werken. Hij snapt mij echt niet.
“Mam, wanneer en door wie ben jij ontgroend?” Ik dacht even dat ik hem verkeerd had gehoord en vroeg hem die vraag nog eens te herhalen. Braaf herhaalde hij de vraag. Ik had het dus goed gehoord. Aan mijn gezicht moet hij gezien hebben dat ik het niet begreep. Geduldig legde hij uit wat ontgroenen is. Tongzoenen, bekken, tongworstelen, lebberen etc. Ik onderbrak de opsomming, het was me duidelijk.
