Kwakende eendjes

Rond etenstijd belde hij aan. Ik poederde mijn neus bij en spoot wat parfum in mijn nek. Een tikkeltje zenuwachtig opende ik de deur. In de kroeg zag hij er zo anders uit. De combinatie van het donker, de witte rook en het gekleurde licht vormden hem tot een mysterieus man. Ik vond hem slim, leuk en grappig. Nu stond hij in het daglicht en was hij opeens al het tegenover gestelde van dat. Mijn date had gereserveerd bij een één of andere luxe ballentent. Het Wapen van Rotjeknor, waar het woord frites niet in het woordenboek staat. De ober reikte mij de menukaart aan, die ik drie keer heb moeten lezen. Ik kon het niet geloven. Er was niets, maar dan ook helemaal niets dat mijn smaakpapillen kon prikkelen. En ik ben geen moeilijke eter. Dus koos ik voor het gerecht dat mij het minst smerig leek. Eendenborst met een rode biet, cantharellen en uitgekookte spinazie.

Na een paar drankjes en ongemakkelijke stiltes werd het eten opgediend. Toen het bord voor mij neus stond, moest ik even zoeken. In het midden van het grote bord vond ik een klein hoopje luxe. Mijn metgezel begon verlekkerd aan zijn gerecht met gefrituurde geitenkaas. Hij kon het niet laten om grapjes te maken over eendjes en zong er zelfs een liedje over. Ik besloot niet te reageren, dat werkte waarschijnlijk het beste. Hij bleef maar naar mij kijken en gaf me zoveel complimenten dat ik ‘dankjewel’ zeggen afgezaagd begon te vinden. Bloednerveus werd ik van hem. Hij was vreemd, ik kon er niets anders van maken.

Blijkbaar vond hij het eten erg lekker. Hij smakte als een wild beest. Voorzichtig prikte ik met mijn vork in een stukje rood vlees en nam een klein hapje. Best oké, als ik niet aan eendjes dacht. Mijn gesprekspartner begon te praten over zijn vakantie in Gelderland. Iets interessants kwam er ook niet uit. Dat ik amper reageerde op zijn avonturen deerde hem blijkbaar niet. Hij praatte met volle mond. Opletten geblazen, waar ik bang voor was geschiedde. Zijn consumptie kwam precies op mijn bord terecht. Goed dat ik het zag. Of niet. Honger had ik toch al niet meer.

Zonder iets te zeggen stond ik op en verdween naar het toilet. Ruim twintig minuten heb ik daar gezeten. Toen ik een blik in de spiegel wierp, zag ik dat mijn hals en decolleté bedekt waren met rode vlekken. Een acute allergische reactie op het stuk drama waarmee ik dineerde. Ik wist dat ik hier niet tot sluitingstijd kon blijven, dus raapte ik al mijn moed bij elkaar en wandelde terug naar het tafeltje. Hij glimlachte, ik nam de moeite niet meer om terug te lachen. Ik wilde naar huis en wel nu. Zonder morren betaalde hij de rekening en bood aan om me naar huis te brengen. Ik bedankte vriendelijk. Vluchtig groette ik mijn date, snelde naar buiten en trok de deur dicht. De mislukte avond bleef achter in het restaurant. Ik wandelde langs de vaart naar huis, en toen ik verderop eendjes hoorde kwaken heb ik spontaan staan kotsen in het gras.