De behaarde rode bosmier

Valentijn. Weer zo’n dag dat mijn ex natuurlijk moet laten weten dat hij nog aan mij denkt. Ik weet niet meer wat ik met hem moet. Tussen mijn afspraken door probeer ik niet terug te sms’en, doe ik kortaf aan de telefoon, stuur zijn kaartjes terug, ik onderbreek mijn vergaderingen niet eens voor de koerier die bloemen komt brengen, ik geef telepathisch negatieve signalen af, maar het lijkt allemaal niet te werken. Hij snapt mij echt niet. Hoe kon het toch allemaal zo mis gaan? Hoe kon ik toch ooit denken dat hij de ware voor mij was? Ik heb verdomme elke vrije zondag voor hem opgeofferd om quality time met hem door te brengen, maar meneer voelde zich daar te goed voor. Maar zo goed was hij echt niet. Behalve dat zijn geslacht in alle opzichten leek op een behaarde rode bosmier, had hij geen idee wat hij ermee aan moest. Na veel tips over de richting, diepte, tempo en het vinden van zijn eigen innerlijke balans werd het uiteindelijk nog acceptabel. Meer kan ik er niet van maken.

Het vervelende was ook dat hij zo vreselijk reageerde. Hij was soms zo zenuwachtig in bed, dat hij hem niet meer overeind kreeg. Ik noemde zijn penis eens gekscherend De Toren van Babel, omdat hij niet begreep wat mijn lichaam probeerde te communiceren. Hoeveel duidelijker kan ik stellen dat ik gewoon heerlijke seks wil als ik om tien uur wakker word? Ik wil ook weer niet zeggen dat hij het slechts was van mijn exen. Maar slecht, dat was eigenlijk wel op hem van toepassing.

Ik snap ook niet wat ik in hem zag. Ja, lieve Manon en Rosalie, ik weet dat jullie mij vanaf het begin hebben gewaarschuwd.
‘Jij hebt een veel spontaner iemand nodig, hij is veel te gereserveerd.’
‘Denk je niet dat zo’n bètaman iets te nerdy is voor je?’
‘Hij is zo tam… Volgens mij heb je iemand nodig die tegen je op kan. Je loopt zo over hem heen!’
‘Hij is niet zo lang, zo kan je nooit je nieuwe hoge hakken aan op feestjes!’
Maar liefde maakt blind. Stekeblind.

Vooruit, het begin was leuk. Mijn ex was een ware romanticus. Een collega had ons aan elkaar voorgesteld op een feestje. Een paar dagen later stond hij me op te wachten voor de sportschool. Ik zou daarna eigenlijk doorgaan naar Manon, maar zijn gebaar was zo lief, dat ik hem niet kon laten staan. Eigenlijk had ik daar al moeten weten dat hij zo obsessief kon zijn dat hij precies wist wanneer ik zou sporten. En hoe de rest van mijn agenda eruit zag. De weken daarna stond hij daar klaar, waarna we steevast naar een rustige kroeg vertrokken. Maar hij kwam nooit binnen. Hij hield niet van sportscholen. Zelfs niet toen ik zei dat een getrainde man betere prestaties zou leveren in bed.

Dat bed was ook zo’n gedoe elke keer. Dat was uiteindelijk de genadeklap voor onze relatie. Hij wist hoe ik over onze zondag samen dacht. Ik hield elke zondag speciaal vrij voor hem, om samen te zijn. Maar hij weigerde verder om zich in mij te verdiepen. Ik kreeg steeds vaker negatieve signalen van hem door. Afstandelijk. Hij zat met zijn armen over elkaar, draaide zijn rug naar mij toe in bed. Het leek steeds meer of ik mijn tijd aan het verdoen was. Ik wilde zijn negatieve gevoelens wegnemen door handoplegging, maar daar voelde hij niets voor. Het beangstigde hem. Uiteindelijk wilde hij helemaal niet meer met mij vrijen bij het ontwaken. Dat was voor mij de druppel. Ik zei hem dat we moesten praten. En praten deden we. Tot het uit was.

Nog steeds begrijpt hij mij niet. We hebben samen besloten dat het zo niet langer kon. Ik heb mijzelf nog opgeofferd om een extra dag vrij te nemen, maar hij was niet bereid om verder in mij te investeren. En nu heeft hij zichtbaar spijt. Ik zie hem niet meer voor de deur van de sportschool, maar ik weet dat hij daar is. Klaar om zijn Valentijnskaartje [i]en public[/i] te geven en de liefde te verkondigen. Maar lieverd, als jij het dit jaar waagt om naar binnen te gaan, smekend op je knieën neervalt naast mijn hardloopband en met de microfoon in je handen [i]Pride: In the name of love[/i] van U2 onbeschaamd vals meezingt, verwacht dan niet dat ik je terug wil. De enige die dan vol trots weg zal lopen, ben ik. Want ik kan zonder je. Ik hoop dat je ook zonder mij kan.

[i]Deze column is een samenwerking met Mosje. Alle namen en gebeurtenissen in deze ‘blog’ zijn fictief. Eventuele overeenkomsten zijn geheel op toeval gebaseerd.[/i]