De Stem (19)

Maarten
Mijn hart slaat een slag over als ik in haar ogen kijk. Instinctief druk ik me tegen de deurpost om haar erlangs te laten.
‘Hey Maarten,’ zegt ze.
Haar blonde haren hangen los en vallen deels over een doos die ze met beide armen omhelst.
‘Goedemorgen, ik wilde net naar boven om vanmiddag vrij te vragen,’ zeg ik schutterig. De neiging om een blonde lok die voor haar ogen valt achter haar oor te strijken onderdruk ik.
‘Oké, dan moet je bij mij zijn toch?’ terwijl ze richting haar werkplek loopt.
Intuïtief houd ik voor me dat ze te laat is, net als gisteren.
De deur valt achter ons dicht en ik volg haar.
Ze schuift het pakket onder haar bureau en haalt een dossier uit de la.
Niet goed wetende wat te doen ga ik aan mijn eigen bureau zitten. Het lijkt wel of ze mijn vraag al vergeten is.
Ik kijk naar haar volle onderlip, de huid van haar mooie rechte neus glimt. Er trekt een scheut van verlangen door mijn onderbuik, ik wil haar kussen, hier op de werkvloer onder het tl licht.
Ze bladert in gedachten verzonken door het dossier.
Mijn fantasie slaat op hol, beelden van naakte roze huid die ik bijna tegen mijn lichaam kan voelen, handen die haar borsten omvatten, zachtjes kneden …
‘Het kan wel hoor. Ik heb vanmiddag genoeg mensen,’ zegt ze onverwacht en kijkt me aan.
Het dringt tot me door dat ik haar als in trance aan zit te staren. Het voelt betrapt.
‘Oh, oké,’ mompel ik.
Het zweet staat op mijn rug, mijn overhemd voelt klam onder het nieuwe pak.
Ik durf het jasje niet uit te trekken, bang dat de vochtige plekken onder mijn oksels haar walging opwekken.
‘Hey, Maarten, wat was dat nou?’ fluistert de stem.
Geërgerd door haar timing sta ik op, loop richting keuken en verdwijn in het toilet.
‘Niet nu,’ snauw ik terwijl ik mijn jasje aan het haakje op de deur hang, mijn broek laat zakken en op de bril ga zitten. Ik hoef helemaal niet, maar moet afkoelen.
‘Zag ik daar zomaar een glimp van verlangen?’, vervolgt ze.
Zelf ben ik ook verbaasd. Het is lang geleden dat mijn lijf dit soort signalen heeft gegeven. Ik weet heus wel waar het door komt, maar heb er geen aandacht aan besteed. Het had ook wel iets rustigs, het totale gebrek aan passie voor wat dan ook bracht me in een parallel universum waar niks van belang was. Alsof ik eigenlijk niet bestond.
‘Je moet het ijzer smeden als het heet is …’
‘Hoe bedoel je?’
‘Het is tijd Maarten. Tijd om uit je winterslaap te komen. Vraag haar uit!’
Niemand heeft ooit zo direct tegen mij gesproken. Ja, mijn ex, maar dat was anders. Denigrerend. Mama is nooit streng geweest, die kwam bij elk pijntje, of elke tegenslag met een kop thee en iets lekkers aanzetten.
‘Lisa? Dat dacht ik toch niet. Ze ziet me aankomen,’ antwoord ik gelaten.
‘Nou, ik weet uit betrouwbare bron dat dit het moment is. Ze is helemaal niet zo zeker van zichzelf. Wat zeg ik, jij kan iets voor haar betekenen,’ zegt ze geheimzinnig fluisterend.
Ik bedek mijn warme gezicht met de palmen van mijn handen, de ellebogen steunend op mijn bovenbenen.
‘Naast haar voel ik me klein. Daar ben ik wel klaar mee. Zo was het in mijn huwelijk ook.’
‘Kom op, Maarten, je gaat vanmiddag een flink bedrag cashen. Je kunt jezelf opknappen, aan je imago werken en haar mee uit eten nemen.’
De woorden dringen langzaam tot me door. Ze heeft gelijk. Lisa weet helemaal niks van mij, ze kan niet in mijn hoofd kijken.
‘Je bent vooralsnog een onbeschreven blad. Kleur jezelf in, alles is mogelijk,’ zegt ze.
Er zit iets fanatieks in haar stem.

In de keuken klinkt gerommel en ik besef dat ik al minstens een kwartier het toilet bezet houd.
Inmiddels is het zweet verdampt. Ik hijs mijn broek op, doe mijn jasje weer aan en trek voor de vorm door.
De jongen die hier net is komen werken staat bij het koffieapparaat. Terwijl de machine een beker vult staat hij tegen het aanrecht leunend driftig met twee duimen zijn mobiel te bewerken. Vast een meisje, het is een knappe gast.
Lisa komt de kleine ruimte binnen en pakt een plastic bekertje uit de rol. Mijn hart begint sneller te slaan. Als die jongen ophoepelt ga ik het vragen.
‘Ga je wat leuks doen vanmiddag Maarten?’ vraagt ze onverwacht.
Razendsnel maak ik een afweging. Als ik haar vertel van het geld, lijkt het net of ik me met financiële middelen pas volwaardig genoeg voel om haar mee uit te vragen. Is ook zo, maar dat hoeft zij niet te weten.
‘Ik moet wat dringende zaken afhandelen,’ zeg ik nonchalant.
De jongen loopt met zijn koffie de keuken uit.
‘Trouwens, heb jij plannen komende vrijdag?’ vraag ik snel.
Het blijft angstvallig stil.
Het zweet breekt me uit.
Lisa kijkt me onderzoekend, bijna verbaasd aan.
‘Eh, nee. Hoezo?
Ik recht me schouders, adem uit en weer in.
‘Misschien heb je zin om iets te gaan drinken, na het werk? Misschien ook een hapje eten?’
Terwijl de vraag in de kleine ruimte hangt, kijk ik naar mijn versleten schoenen. Ze passen niet bij het pak.
‘Je bedoelt met alle collega’s?’ vraagt ze aarzelend.
‘Nee! Jij en ik.’
Het komt er feller uit dan de bedoeling was en ik kijk in haar ogen waar haar pupillen groot glanzen.
‘Kijk maar,’ zeg ik ongemakkelijk en loop stuurs richting de werkruimte.
Haar hand grijpt mijn arm, houdt me tegen. Ze lacht.
‘Dat zou ik gezellig vinden.’