Waar ter wereld ik nu zou zijn, ik besef dat zelfs in een authentiek steegje in Lissabon, op een berg in Tibet of op een ijsbreker in Antarctica de stilte indrukwekkend is, de leegte leeg, mijn hoofd zwaar, mijn amygdala vol met oude pijn. Schoonheid verblindt en dekt af terwijl onder die schoonheid de pijn van het beschadigd zijn ligt. De rauwheid van het hier en nu, de grauwheid van ochtenden, het dagelijks besef dat het leven geen eeuwigdurend hoogtepunt is, gaat me elders slecht af. Eenenvijftig jaar en nog niet helemaal thuis, maar ik ben op weg.
Categorieën: Uitdaging van de maand
Esther Suzanna
Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/
14 reacties
Spencer · 10 februari 2017 op 13:53
Op weg naar het einde.
Spencer · 10 februari 2017 op 13:55
98 woorden.
Esther Suzanna · 10 februari 2017 op 13:59
Met titel 100 …
Mien · 10 februari 2017 op 14:01
En het onderwerp 104. ?
Mien · 10 februari 2017 op 14:06
Komt wel goed met Filo Sofietje. ?
NicoleS · 10 februari 2017 op 14:25
Mooi ES.?
Spencer · 10 februari 2017 op 15:39
Mooi ja.
Nummer 22 · 10 februari 2017 op 15:45
Esther Suzanna….jij wordt 100 jaar minimaal.
Koester jouw innerlijke schoonheid!?elke dag telkens weer!
Spencer · 10 februari 2017 op 16:52
Nee hoor: 75,74 jaar. Volgens het CBS.
Esther Suzanna · 10 februari 2017 op 22:53
Ik doe het voor 80. Lang zat! 🙂
pally · 10 februari 2017 op 17:31
Mooie filosofisch stukje met een rauw randje, Esther!
Karen.2.0 · 10 februari 2017 op 19:37
Je komt er wel Es, wedden? 😉 Mooi stukje!
van Gellekom · 10 februari 2017 op 21:21
Je bent er al
Esther Suzanna · 10 februari 2017 op 22:52
Wat een mooie reacties. Dank jullie wel! 🙂