Open brief

Verpakkingen die niet makkelijk opengaan, slechte dienstverlening, opdringerige reclame, arrogante mensen, slijmballen, als iets niet lukt, bekrompenheid, gierigheid, mensen die afspraken niet nakomen, pijntjes. Allemaal zaken waaraan ik me dood erger. Dat maakt het leven haast onleefbaar.

Maar ik geef niet op. Ik treed de tien onhebbelijkheden dagelijks tegemoet. Nou eigenlijk elf. Want het niet kunnen kiezen, daar heb ik pas de schurft aan. Hoezo niet kunnen kiezen? Dat is toch fijn? Het houdt alle opties open. Je wordt nergens op afgerekend. En je komt geen stap verder. Wat wil een mens nog meer? De rem erop, want anders vliegen alle dagen zo maar voorbij. En dat wil een mens niet.

In de ochtend krijg ik de vleeswaren niet uit het cellofaan gepeuterd. Mijn vrouw wil niet helpen, die zegt: ‘los het zelf op’. In het bushokje lonkt een dik lelijk mannetje naar mij, een van zijn armen heeft ie gespierbald. Ik ga niet in op de aanbieding. Posterterror. Ik ruk hem af.

Een man vraagt me, zijn neus zurig in de wolken geheven, hoe laat het is. Ik lieg tien minuten. De bakkersvrouw trakteert mij op een super vrolijk ‘goedemorgen’ en veel te zoete broodjes. Haar fake glimlach blijft niet lang hangen als ik zes kilo bokkenpootjes bestel. Het lukt me gewoon even niet om vriendelijk te blijven. Ik volg ook niet de Pietdiscussie die aan de toonbank gevoerd wordt. Ik geef geen krimp. Ik heb het niet zo op koeien en kalveren.

Op het werk wordt met de pet rond gegaan. Cadeautje voor Truus. Ik maak het over. Een maandsalaris. De gierige pin. Wat zal ze schrikken. Mijn baas komt weer niet opdagen. Voor de drieduizendste keer. Ik besluit een brief aan de krant te schrijven. Media lusten bazen rauw. Ik vouw de brief en snijdt mijn vinger. Godverd…