TIEN goede voornemens:
Op tijd komen.
Dit geldt niet zo zeer voor mij zelf maar meer voor een van mijn nazaten die het presteert om werkelijke iedere dag te laat op school te komen. Mocht hij na zijn eindexamen volgend jaar al zijn te laatjes nog moeten komen inhalen betekent dit dat hij ongeveer nog vijf jaar er bij krijgt.
De serene witte deken, die alle geluiden in zich absorbeert, dompelt ons onder in een allesoverheersende stilte. Koning winter heeft een frontale aanval op alle doemdenkers ingezet, en voor even lijkt de tijd stil te staan. Niets aan deze koude pracht lijkt het scenario van klimaatverandering te kunnen veranderen. Maar toch bloeit er voor even weer een vuur in ons aller harten,dat ons meevoert naar onbezorgde tijden. Wat is toch de magie van sneeuw dat het een ieder voor even weer kind laat zijn.
Zondag. Het is nog donker als ik wakker word. Ik moet naar het toilet. Stijf knijp ik mijn ogen dicht. Geen zin om met die kou uit bed te gaan. Gewoon aan iets anders denken, dan val ik vast wel weer in slaap. Maar mijn volle blaas laat zich niet negeren. Met een zucht sla ik het dekbed opzij en loop over de steenkoude vloer naar het toilet. Zo, dat is ook weer gebeurd. Gauw weer naar mijn warme bed! Een vreemd licht valt door de ramen de kamer binnen.
‘Jij zit vast hè…’
Steunend schuif ik mijn bovenlichaam onder de auto vandaan.
Daar staat ze, drie turven hoog, blonde vlechtjes met een rose K3 tasje en blauwe laarsjes die maar net boven de sneeuw uitkomen.
Kernachtiger had mijn situatie niet onder woorden gebracht kunnen worden.
Ik zit vast.
Blader door het gemiddelde vriendinnenboekje, voorheen poëziealbum genaamd en kijk dan voor de grap eens bij de vraag; ‘wat wil je later worden als je groot bent?’. Negen van de tien keer vind je daar het antwoord stewardess. Waarom vraag ik me af. Wat haalt zo’n zevenjarige frummel zich in haar hoofd wanneer ze dit antwoord invult. Wat is er in vredesnaam zo romantisch aan het beroep van stewardess.
