Blader door het gemiddelde vriendinnenboekje, voorheen poëziealbum genaamd en kijk dan voor de grap eens bij de vraag; ‘wat wil je later worden als je groot bent?’. Negen van de tien keer vind je daar het antwoord stewardess. Waarom vraag ik me af. Wat haalt zo’n zevenjarige frummel zich in haar hoofd wanneer ze dit antwoord invult. Wat is er in vredesnaam zo romantisch aan het beroep van stewardess. Bij jongetjes staat steevast politieman of brandweerman, stoer denken ze waarschijnlijk bij het invullen. Nooit ergens gelezen dat een jongen gynaecoloog invulde. Vreemd?
Op het moment van invullen weten de toekomstige mannen absoluut nog niet dat ze jaren later het eerste beroep veelvuldig zullen vervloeken en het beroep dat hun buurmeisje heeft ingevuld nog jarenlang zullen adoreren.
Het blijft iets hebben wanneer je op de A9 of A2 richting Schiphol rijdt en je naast je in de befaamde Volkswagen Polo of Mini een dame in het blauw gestoken met haar haren keurig in een staart ziet rijden die je vriendelijk toelacht
Dezelfde dame die jou enkele uren later meerdere malen zal vervloeken nadat je gedurende de vlucht van ruim 20 uur zeker 12 keer om een ander kussen, een glaasje water, een kopje koffie, oordopjes, een andere film, of in het ergste geval om een nieuw kotszakje hebt gevraagd omdat die luchtzakken jou niet zo goed lijken te bevallen.
Laat ik het anders stellen, dat zij inmiddels al jarenlang gewend is aan die luchtzakken en de daarbijbehorende kotszakken en jij er gedurende je zoveelste vlucht richting midden-oosten nog steeds niet aan kan wennen.
Met stralende ogen blijft ze je bedienen, op en neer rennend met haar heupen in de vorm van het smalle gangpad waar gedurende de gehele vlucht ook de passagiers doorheen rennen, om toch vooral op tijd het toilet te bereiken.
Na al die jaren vraag ik me nog steeds af wat de dames in het blauw bezielt om zich al die uren het leplazarus te rennen om het jou naar je zin te maken. Het salaris kan het niet zijn. De goedkope inkopen in de landen waar ze naar toe gaan dan? De piloot die ze aan de haak proberen te slaan, maar waar ze later nooit meer samen mee op een vlucht zitten omdat dit niet handig is met het oog op de kinderopvang. Als hij vliegt is zij thuis en andersom, zodat hij zijn handen vrij heeft om een andere in hetzelfde uniform gestoken dame onder palmbomen van Bali het hof te maken.
Waarom niet gewoon gekozen voor een terrasje op de Grote Markt. Bedienen op een terras waar je kunt wegrennen wanneer je een grote bek krijgt van een een “passagier”. Je nooit last hebt van een jetlag. De fooien ongetwijfeld hoger zijn. Het salaris niet veel lager is en de kans dat je een piloot aan de haak zult slaan misschien wel even groot.
Omdat je zoveel van de wereld ziet hoor ik tegenwoordig veelvuldig van vriendinnen die hun wens uit hun poëziealbum tot werkelijkheid hebben gemaakt.
Ik ook meiden, ik ook, alleen dan vanuit mijn luie stoel, met in mijn hand een kop cappuccino, in de andere een afstandsbediening waarmee ik zappend langs verschillende tv-kanalen waaronder National Geographic alle landen van de wereld bewonder.
En die piloot, ach die was aan mij vast niet besteed.

Categorieën: Algemeen

8 reacties

SIMBA · 29 december 2009 op 19:27

[quote]met haar heupen in de vorm van het smalle gangpad [/quote]
Hmmmm…ook naar de voorstelling van Claudia de Breij geweest?

Ingrid · 29 december 2009 op 20:04

Nee naar Karin Bloemen, maar dat ging over de Overgang. Ik hoef alleen maar naar mijn buurvrouw te kijken en tja, die heeft nou eenmaal vrij smalle heupen.
Deel twee, de passagier volgt nog.

LouisP · 29 december 2009 op 20:16

Ingrid,

d’r zitten grappige stukken in…..totaal met plezier gelezen….politieman en brandweerman zijn nog steeds ‘stoere’ beroepen..toch?

Louis

dashuri · 29 december 2009 op 20:36

Zéér leuk onderwerp.

Prlwytskovsky · 29 december 2009 op 20:46

@Ingrid: vroeger woonden wij ook bij een overgang, maar daar heb jij het niet over. 😉

Goed onderwerp en leuk beschreven; kom maar op met deel-2.

KawaSutra · 30 december 2009 op 01:52

Ik heb sterk het vermoeden dat stewardessen bijna niets van de wereld zien. Ja, luchthavens die kennen ze op hun duimpje. Nee, degene met de afstandsbediening, die heeft het slim bekeken.
Leuke column.

pally · 30 december 2009 op 22:59

Leuk geschreven, Ingrid! En inderdaad : je constant door zo’n gangpad wurmen lijkt me echt helemaal niks en die etensbakjes rondbrengen en ophalen ook niet!

Wat betreft iets prettiger lezen, had je misschien twee alinea’s toe kunnen voegen.

groet van pally

Ma3anne · 31 december 2009 op 09:44

Nee, dan ben ik toch blij dat mijn dochter destijds paard wilde worden i.p.v. stewardess.

Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een goede column. Ik mis enkel wat witregels voor het schermleesgemak.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder