24 januari is de rottigste dag van het jaar

Daar stond ik dan, om 5 over 6 op de rotste dag van het jaar in de berm van de A59. Op 10 meter afstand van mijn autootje die er uitgeput uitzag. Er kwam veel rook uit de motorkap, het rook naar verbrand rubber en de rest van het verkeer sjeesde voorbij. Ik had het koud en vervloekte de ANWB. Iets over zessen reed ik de snelweg op. De v-snaar van mijn auto maakte soms wel wat geluid maar het geluid wat gister te horen was, was heel anders. Al snel reed ik 120 km per uur, de volgende minuut reed ik 80 en het getik werd nog harder. De volgende minuut zag ik enorm veel rook uit de motor komen en een knal volgde uit mijn knalpijp. Ik week uit naar rechts, de berm in. Die haalde ik niet eens, de auto stond plotseling helemaal stil. Half op de uitvoegstrook bij een afslag, half op de vluchtstrook. De auto die achter mij reed zag wat er gebeurde en stopte voor me. Hij riep dat ik snel uit de auto moest stappen dus dat deed ik. De volgende minuten gingen snel. Het stonk enorm en de rook was zwart. De man vroeg of het goed met me ging en of hij moest blijven. Ik pakte mijn anwb pasje uit de auto en belde het gratis nummer. Ik vertelde de man dat hij niet hoefde te blijven, dus reed hij weer weg.
De anwb-mevrouw aan de telefoon vroeg naar m’n lidmaatschapnummer. Ze vertelde me dat ik alleen het basispakket had en dat hulp 149.90 euro zou kosten. Ik ging akkoord, want ik kon niets anders dan dat. Na het doorgeven van alle gegevens en de preciese plek van waar ik was gestrand zag ik in de verte blauwe zwaailichten en hing de anwb-mevrouw op. Het was de politie en stopte bij mijn auto. Ik stond erg gevaarlijk en de twee agenten sleepte de auto helemaal in de berm. Ze vroegen of er hulp onderweg was en vertrokken weer, ze moesten naar een aanrijding.
En daar stond ik toen, helemaal alleen. In de kou, mijn hemel wat was het koud. Ondertussen belde ik mijn moeder, vrienden en toen nogmaals de anwb-mevrouw. Ik was helemaal vergeten te vragen naar de wachttijd. Het zou maximaal een uurtje duren (!!). Fijn, een uur in de kou.

Inderdaad, na een uur zag ik de welbekende gele auto met zwaailicht. Een vriendelijke jonge jongen stapte uit en stelde zich voor als Bart. Hij pakte een sleeptouw en zei me wat te doen. We gingen naar een veiligere plek, bovenaan de afslag.
Daar aangekomen nam hij een kijkje onder de motokap. De stank was nog steeds erg aanwezig en ik dacht dat de v-snaar was gesprongen. Wat ik daarna zag, was nog veel erger. Een gat van ongeveer 10 bij 5 centimeter in de motor. Oei, zei Bart, dat ziet er niet goed uit. Op dat moment voelde ik mijn vingers en tenen niet meer, mijn auto had me in de steek gelaten en er moest gesleept worden. Naar de garage. Gelukkig zit mijn garage in een dorp waar mijn ouders wonen en Bart wilde me daarnaartoe slepen. In de auto moest ik papieren invullen zodat ze 149.90 euro van mijn rekening kunnen afschrijven. Ruim een half uur deden Bart en ik erover om bij de garage te komen. Ik bedankte Bart voor zijn hulp en liet mijn auto achter bij de garage. Ze zouden er naar kijken. Zal een nieuwe motor worden. Ja, jammer dan. Geen nieuwe motor voor mijn autootje. Is het helemaal niet meer waard.
Ik baal zoals ik nog nooit heb gebaald. Mijn vrijheid is in een klap weg. Foetsie. Het had erger kunnen zijn zei Bart. De motor had kunnen ontploffen. Ik weet dat hij gelijk heeft maar wat schiet ik ermee op? Ik ben mijn auto kwijt, voorgoed. Een nieuwe zal er komen, maar wanneer? Moet ik mezelf nu weer overgeven aan het openbaar vervoer? Tja, het zal wel moeten, ik heb geen keus.
Maandag 24 januari gaat bij Mar te boek als rottigste dag van het jaar