A little bit conversation

‘Ik heb er de kracht niet meer voor’, zo legde ik uit aan mijn toevallige gesprekspartner. ‘Waar heb je de kracht niet meer voor?’, zo vroeg hij. ‘Het leven’, antwoordde ik logischerwijze weer terug. Zo simpel verloopt een conversatie nu eenmaal. Iemand vraagt iets en een ander iemand geeft antwoord, tenzij degene geen zin heeft om te antwoorden. Dat kan namelijk ook wel eens gebeuren. Je bent nooit verplicht om waar dan ook op te antwoorden en dus is een brutale middelvinger of een blik vol woede ook al voldoende. Maar vandaag niet, want ik had eindelijk de ideale gesprekspartner gevonden. Eentje uit miljoenen…

‘Wat scheelt er dan aan het leven?’
‘Mijn soortgenoten. Ze janken teveel, ze zeveren teveel en ze zeiken teveel.’
‘Plus dat ze je over mij heen lopen zonder enig schuldgevoel of spijt.’
‘Dat lijkt me vrij logisch, want waarom zouden we nog sorry zeggen. Nadat wij julie fijn trappen zijn jullie al naar de eeuwige jachtvelden vertrokken en dus niet meer in staat onze spijtbetuiging aan te horen.’
‘Je vervloekt het leven en toch komt er nog enig gevoel van humor uit. De mens is een bizar beestje.’
‘Vertel mij wat. Wist je dat sommige van ons zichzelf van grote hoogtes laten vallen aan een elastiek? Dat sommige zich doorboren met metaal? En dat sommige uit verveling hun vrouw, kinderen en daarna zichzelf door het hoofd schieten?’
‘Ja, daarom zijn jullie eigenlijk de reality comedy show in ons nietige leven. We moeten toch ergens om kunnen lachen als we de hele dag zo met bladeren en ander groen spul zitten te sjouwen.’
‘Daar heb je zowaar een punt. Waarom zeulen jullie daar eigenlijk zo de hele dag mee? Dat heb ik me nou altijd al afgevraagd.’
‘Aan de paardenbloemen vallen we van grote hoogtes naar beneden, we stenigen elkaar met kiezelsteentjes en we verstikken ons gezin in gebladerte.’
‘Juist ja..het leven van een mier is dus eigenlijk niet anders dan die van ons mensen.’
‘Met als enige uitzondering dat wij ons niet inbeelden dat we met mensen kunnen communiceren. Dus stop met zeveren tegen mij en doe alsof je weer een normaal mens bent’.