´En wij ‘mijn zus en ik’ hebben nooit een duivel op het kussen van onze vader en moeder kunnen ontdekken. Dáár heeft Amor een ‘pijltje’voor gestoken.’ Met deze zin eindigde mijn column Amor(e. Maar het verhaal heeft nog een goddelijk staartje! Nadat het huwelijk tussen mijn rooms-katholieke moeder en gereformeerde vader in 1954 een feit was, werden de verbroken familiebanden, in de loop der jaren, weer voorzichtig gelijmd. En dat was voor zus en mij een geschenk uit de hemel. Ik weet niet of we meneer Pastoor, meneer Dominee, Onze Lieve Heer of onze ooms en tantes moeten bedanken maar de familie aan weerskanten bleek zeer vruchtbaar. En dat leverde een respectabel aantal nichtjes en neefjes, in dezelfde leeftijd op.

Zus en ik kwamen tijd tekort want er moest, tijdens de schoolvakanties, over en weer gelogeerd worden. En of er nu een ‘Wees Gegroetje’ werd gebeden of een ‘Here Zege Deze Spijzen Amen’ dat maakte ons niet uit. Het eten smaakte er niet minder om en de logeerpartijtjes waren overal even leuk. Maar zoals het zo vaak gaat in het leven verloren nichten en neven elkaar uit het oog. Een aantal hebben we nooit gekend en sommigen zien we alleen als er een oom of tante is overleden. En dan durven we bijna niet te zeggen dat het zo gezellig is om elkaar te weer eens te zien en te spreken.

Dus verzonnen zus en ik een duivels plannetje. Als we nu eens op het vijftigjarige huwelijksfeest van onze ouders alle neven en nichten zouden uitnodigen? Als verrassing? Dan vingen we twee vliegen in één klap namelijk; een huwelijksfeestcadeau in de vorm van een reünie. Dus speurden we naar namen en adressen van onze bloedverwanten. Een heidens karwei want onze neven en nichten wonen overal en nergens en zijn niet op één hand tellen. Zelfs niet op twee handen en twee voeten. Onze familie draagt een flink steentje bij aan de vergrijzing want we telden meer dan zestig neven en nichten. En die stuurden we allemaal een uitnodiging met het idee dat de helft zou komen opdagen. Maar dan kenden we onze neven en nichten niet goed genoeg. Natuurlijk kwamen ze, op een enkeling na, allemaal! En zo kregen mijn ouders op hun vijftigjarige huwelijksfeest meer dan vijftig kinderen van hun broers en zusters cadeau.

Moraal van het Amor(e)verhaal.1954-2004. Vijftig jaar later en een generatie verder. Rooms-katholieken, gereformeerden, jehovagetuigen, hervormden en overtuigd atheïsten stonden broederlijk en zusterlijk naast elkaar en zongen gezamenlijke een speciaal geschreven neven- en nichtenlied. Er werden herinneringen gedeeld, geheugens opgefrist en nieuwtjes uitgewisseld. Geproost, gelachen en traantjes weggepinkt.

De tijd liet een aantal littekens na maar heelde ook veel wonden. En zo kreeg het amor(e)verhaal een happy end en hopelijk leven mijn ouders nog lang en gelukkig.;-)

Categorieën: Liefde

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

10 reacties

Ma3anne · 27 mei 2004 op 15:27

[quote] Een heidens karwei [/quote]

Een heidens karwei om al die geloven op 1 feestje te krijgen….. grappige woordspeling. 😛

Kees Schilder · 27 mei 2004 op 17:02

En God zag dat het goed was.Vooral voor jullie, de kinderen, een hele opluchting.
Mooi geschreven

Louise · 27 mei 2004 op 20:13

En deze schuif ik ook maar weer door naar mijn ouders. Hoewel ze nog lang geen 50 jaar getrouwd zijn, kunnen ze vast een beetje wennen aan het idee wat er dan allemaal kan gebeuren. (want het idee onthoud ik, geloof dat maar! En de neefjes en nichtjes zijn nu al niet meer te tellen.

Leuk geschreven weer!

pepe · 27 mei 2004 op 20:54

Gewoon weer lekker een Li-column, met plezier gelezen

Mosje · 27 mei 2004 op 21:19

[quote]En zo kreeg het amor(e)verhaal een happy end en hopelijk leven mijn ouders nog lang en gelukkig.[/quote]En toen kwam er een olifant met een grote snuit…….
Offe, ga je ons wederom verrassen met een vervolg?

(A)moraal, the day after….
😛

sally · 27 mei 2004 op 21:19

the happy end

formidabel geschreven

groeten sally

Eftee · 27 mei 2004 op 23:39

Li, hij was weer hartstikke goed!

Li · 28 mei 2004 op 13:28

[quote]En toen kwam er een olifant met een grote snuit…….[/quote]

Ik zet er een punt achter Mosje. 😛 Achter dit verhaal dan!

Ik bedank jullie allemaal hartelijk voor de reacties. Ik plak ze in het herinneringsboek…
Als er geen copyright op rust tenminste 😀

Li

Irma · 29 mei 2004 op 01:10

Ach de tijd…. Goed gedaan!

Mooi geschreven weer!

WritersBlocq · 11 oktober 2005 op 22:10

Mooi, Li!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder