A velly bleev voeman

“Is this the road to Doi Saket?” vraag ik aan een oud vrouwtje dat stopt als zij mij aan ziet komen fietsen. Ze staat langs de weg aan de rand van een dorpje en ik maak van de gelegenheid gebruik om even uit te rusten. Sinds een week fiets ik door Noord Thailand en dat is bepaald geen straf; ik geniet volop van het prachtige landschap, de kleuren, het eten en de bijzondere ontmoetingen.

Zoals gewoonlijk begin ik in het Engels maar ga ervan uit dat zij, net als de meeste plattelandbewoners, alleen Thais spreekt. In dat geval ga ik doorgaans gewoon over op het Limburgs en het betere handen- en voetenwerk. Maar zowaar, zij blijkt redelijk Engels te spreken, al laat haar uitspraak te wensen over.

Als ik haar naar de weg vraag kijkt ze me enigszins meewarig aan en wijst naar het routebord een stukje verderop. Tja, dat bord heb ik natuurlijk ook gezien, maar ik beheers de Thaise hiëroglyfen niet en moet het al weken zonder een goede fietskaart doen. 
Het voordeel daarvan is dat ik gedwongen ben om mijn weg te vinden met behulp van de aanwijzingen van de mensen die ik onderweg tegenkom. En dat is dė manier om een land te leren kennen. Bovendien zijn de Thai erg vriendelijk, behulpzaam en nieuwsgierig.

“Yes, yes, Doi Suket” zegt zij. “Where aah you from?”. Ik vertel dat ik uit Holland kom en zij knikt enthousiast. “Aah, Holland, I know”.
Ondertussen kijkt ze af en toe naar de richting waar ik vandaan kom, alsof ze nog iemand verwacht. Maar als ze doorheeft dat er niemand anders met mij meereist vraagt ze “You alone tlavelin’?” Yes, zeg ik, I like traveling on my own.

“You no have no man?”, vraagt zij verlegen. “No, not anymore. But I have two beautifull daughters. They are grown-up and now I have time to do what I like”.
Vriendelijk lacht ze naar me, maar ik heb geen idee of ze begrijpt wat ik zeg.
Ze kijkt naar m’n bemodderde fiets, m’n shabby rugzak, de banaantjes in mijn stuurtas en de verkreukelde landkaart in m’n hand. “You are a velly bleev voeman…”

Thailand, december 2013