Aapjes kijken

Om wilde dieren in het echt te zien moest je heel vroeger naar een of ander gevaarlijk land dat moeilijk te bereiken was. Dierentuinen waren dus een hele vooruitgang. Maar sinds de TV krijgen we het leven in het wild op een presenteerblaadje. Omdat ook de diersoort ‘mens’ het liefst naar zijn eigen soort kijkt registreren camera’s het fascinerende doen en laten van zelfs de meest exotische mensenvolkeren. En hun sterven. Jaren geleden zaten we al eerste rang toen Afrikanen als ratten stierven van de honger. Echtgebeurd drama bleek in een behoefte te voorzien en inmiddels kunnen we van de ene natuurramp via de andere oorlog naar de volgende terroristische aanslag zappen en weer terug. Tsunami, Irak, Twin Towers, tropische cyclonen.

We hoeven niet eens meer te wachten tot er vanzelf iets in het echt voorvalt. Je kan het lot een handje helpen. Het begin van de real life soap, drama in zakformaat maar net zo echtgebeurd. Bij Big Brother 1 was het nog behelpen. Gluren naar een groepje mensen dat zich bezighield met koken, eten en afwassen, flikflooien of ruziemaken. Maar daarna volgden authentieke transseksuelen, originele lesbo’s en heuse zwangere vrouwen die voor het oog van de camera willen bevallen elkaar in hoog tempo op. De audities voor de eerste terminale zieke die live de pijp uit gaat, zijn vast al gaande. De logische volgende stap want de tv-meebeleefpotentie van de dood is springlevend zoals met Pim Fortuyn en Theo van Gogh bewezen is.

Voor sommige mensen is meebeleven niet echt genoeg. Die willen alles zelf meemaken! “Omdat hij er is!” Het antwoord van de bergbeklimmer op de vraag waarom hij die berg op moet. Actie, uitdaging! Uit een vliegtuig springen met een parachute, je aan een elastiek laten vallen van een hijskraan, naar de noordpool zeilen, naar de zuidpool lopen, je met een raket de ruimte in laten schieten. Er zijn mensen die antwoorden hebben op de vraag waarom?

Wat heeft een real life soap nu voor op een gewone verzonnen soap. Echte mensen zijn niet minder cliché dan gewone verzonnen soappersonages dus daar kan het niet in zitten. Sterker nog, de bedenker van een bedachte soap kan het meestal niet laten zijn soappersonages net iets minder domme dialogen en net iets minder zwakke grappen in de mond te leggen dan echte mensen zelf zouden bedenken. Bovendien zorgt hij voor een plot die lijn brengt in het verhaal. Zelfs de allerslechtste soap heeft een soort van plot. Dus alles wat in een soap gebeurt, hoe onzinnig ook, heeft zin. En dat is nu precies wat in de real life soap ontbreekt. Omdat in het echte leven de Schepper in geen velden of wegen te bekennen is. De mensen modderen maar wat aan, vergeefs zoekend naar de zin van het leven.

Het is aapjes kijken. Dat maakt Big Brother en alle klonen zo herkenbaar voor de gemiddelde televisiekijker. Want wie kijken er het liefst naar aapjes? Aapjes! Niet zo’n wonder, het ontrafelen van de genetische code bracht aan het licht dat de mens op een haar na een chimpansee is. Op de eerste real life soap waarin echte filosofen mijmeren over het bestaan en echte hoogbegaafde natuurwetenschappers nadenken over het ontstaan van het heelal en het leven kunnen we dus nog lang wachten. En voor actie en het aannemen van uitdagingen loopt een filosoof ook al niet warm. “Als je van tevoren al precies weet wat je gaat doen, waarom zou je het dan nog doen?” Vroeg een groot denker zich ooit af. Maar de gemiddelde tv-kijker is geen filosoof of natuurwetenschapper. De relnichten, de zwangere vrouwen, de gediplomeerden van scholen voor moeilijk lerende kinderen en de lefgozertjes zullen de toon blijven zetten.

[i]Bovenstaande tekst of delen daarvan mogen niet zonder toestemming van de auteur elders gepubliceerd worden. © Maurits[/i]