Aardappelkoppen met peentjeshaar

Laatst kwam ik weer eens op Schoolbank.nl. Klassenfoto’s kijken, in dit geval van mijn lagere school. Dat is wel even schrikken! Wat waren wij lelijk vroeger, niet te geloven! Op alle foto’s staat een deerniswekkende parade van aardappelhoofden met peentjeshaar. Zo uit de klei getrokken en in de klas gedumpt kennelijk. De korsten klei zitten er nog aan. Er zitten extra zware gevallen tussen. Leeghoofden die met open mond de camera van de schoolfotograaf in gapen, bruten en gekken die je aan hun gezichtsuitdrukking te oordelen zomaar kunnen aanvliegen om niks. Maar vooral lelijk! Het is net of ze het er om gedaan hebben, onze ouders, om ons straal voor gek te zetten. We zijn kermisattracties. De bloempotkapsels, de scheidingen, de rare krullen, de stekeltjeskoppen, het lijkt op huisvlijt van zuinige moeders die zich met schaar of tondeuse zelf vergrepen hebben aan de haren van hun kroost. En dan de kleren, het is van een ontluisterende saaiheid en truttigheid.

Nee, dan tegenwoordig. Kinderen van nu zijn bloedmooi, vooral meisjes dan. Ja, eigenlijk alleen meisjes. Want wat ook opvalt is dat het verschil tussen jongens en meisjes veel groter geworden is. Meisjes zijn dus veel beter gekleed dan vroeger. Ze dragen kleding die mooi zit, goed staat, met vrolijke kleuren en leuke gadgets. Als je die meiden in gedachten uitvergroot, krijg je prachtige jonge vrouwen. Meisjes zijn tegenwoordig bijna allemaal modellentypes. Prachtige kapsels, fijne gezichtjes, ranke lijfjes, niets herinnert aan de trollen waarmee ik vroeger in de klas zat.

Toch is er niets nieuws onder de zon. Op die oude klassenfoto’s vond ik 1 klasgenootje terug dat de toets der tegenwoordige kritiek gemakkelijk kan doorstaan. Haar naam heb ik altijd onthouden, Ingrid Hagen. Zij is ontsnapt aan een soort verdringingsproces dat niet alleen namen maar hele kinderen van vlees en bloed uit mijn geheugen gewist heeft. Ingrid is een speciaal geval. Toen al, als klein jongetje met een aardappelgezicht, bloempotkapsel, terlenka broek en ruitjesoverhemd, had ik verdomd goed in de gaten dat ze niet een van ons was. Zij zag er niet truttig uit, ze had geen raar kapsel en geen oerdomme of halfwaanzinnige gelaatsuitdrukking. Ze zat gewoon mooi te wezen op die foto. Met wat ik vandaag weet, kan ik achteraf alleen maar concluderen dat ik verliefd op haar was. Wat zou er van Ingrid geworden zijn? Is ze met een Adonis getrouwd? Zouden haar dochters net zo mooi zijn als zij? Misschien zelfs nog mooier? Googelen levert niets op dus ze leeft kennelijk een leven in stilte.

Wat jongens betreft is het een ander verhaal. De vooruitgang is daar door de jaren heen een stuk minder, dat aardappelige zit er tegenwoordig nog steeds in en met kleding wil het ook nog niet echt. Maar is dat een wonder als je hun rolmodellen beziet, de vaders. De moeders hebben zich zo goed en zo kwaad als het ging uit het trollenstadium omhooggewerkt. Vaders zijn die oerlelijke kereltjes van de klassenfoto gebleven. Hun kledingstijl is nog onveranderd, alleen de maat is anders. Het is zelfs erger geworden. Inmiddels zijn ze kalend, grijzend en voorzien van een bierbuik. Met zulke vaders groeien de aardappelkoppies niet op tot Adonissen.