Ach, sprinkhaantje!

Een harde wind met imponerende luchten trekt haar sporen over het avondstrand van de Loire-Atlantique. Het water heeft dezelfde antracietkleur als de lucht . De wolken met witte randen lijken het spiegelbeeld van de golven met schuimkoppen. Onze bus staat met zijn neus vlak voor dit schouwspel. We ruiken de zee en voelen de wind, ook al is het hefdak naar beneden en zijn alle ramen gesloten. Alsof we in een boot zitten. Het is allang donker als we ons met moeite los maken van dit natuurbeeld en vertrekken lopend naar een andere wereld: het kleine dorp dat vlak achter ons ligt. Op het dorpsplein is een zomerkermis, compleet met felle verlichting, aan- en uit flitsende lampjes en de weeë vanillegeur van suikerspinnen, vermengd met moûles-frites en pizza.

Aan de zijkant maakt een rockband in het halfduister niet eens slechte muziek. In de speelhal vol beeldschermen klinken de bekende doordringende tek-tekgeluiden van overal ter wereld. Verderop vitrines met enorme grijpers, die op het laatste moment altijd de grote teddybeer loslaten, zodat mensen met een verlangende zucht opnieuw munten in de gleuven duwen. Tussen draaimolens staat een grote trampoline, waar vastzittend aan twee elastische koorden een kind met enorme sprongen telkens ver boven het publiek uitkomt.
Zo hoog! Ik kan het nauwelijks geloven. Het bijbehorende geluid doet me in elkaar krimpen.

Het jongetje gilt van angst, hoewel hij technisch gezien, ’veilig’ in een gordel zit of eigenlijk hangt. Ik zie nu pas, dat de kermismedewerker, een soort afstandbediening in zijn hand heeft, waarmee hij een versnellende bewerking toepast, zodra het slachtoffer bijna beneden is. Zo springt hij, zonder er iets aan te kunnen doen, steeds hoger en sneller rechtstandig de hoogte in. Wie laat dit toe? Dan pas zie ik de vader van het ventje lachend een video maken van het gebeuren. Hij spoort de assistent aan zijn zoontje hoger en hoger te laten gaan. Snerpend snijdt de gillende kinderstem door de lucht.

Ik word heet en koud tegelijk. Van kwaadheid, van niet begrijpen. Willens en wetens je kind zulke angsten laten doorstaan om je kennissen een leuke video te laten zien? Op ‘You Tube’ zetten misschien?
De video, die zijn zoon nog vaak zal zien, is vast heel anders. In de lucht moeten springen zo hoog dat je denkt nooit meer beneden te kunnen komen en verwachten te pletter te vallen, neerkijkend op je vader en moeder en andere volwassenen die wreed lachend toekijken. Misselijk loop ik verder.

Als ik even later omkijk is het stil. Het arme sprinkhaantje is uit zijn gordel bevrijd. Maar voor hem begint het pas. Even krijg ik moordneigingen. Zijn dit ouders?
Van de likeur op een terras ga ik bijna over mijn nek.

Stil lopen we terug naar het troostende golfslaggeluid van de oceaan.’s Nachts spring ik hoog boven de bus uit. Ik zit nergens aan vast. Zie hem ver beneden me staan, klein als een dinky-toy. Ik blijf maar stijgen, zie de wereldbol langzaam uit beeld verdwijnen.