Acht kussen en een e-mail

De dag na het verlies tegen Rusland liep ik over de vertrapte oranje vlaggetjes naar de bushalte. De chauffeur stempelde zwijgend mijn strippenkaart en ik liep naar een plaatsje bij het raam. Bij de volgende halte herkende ik een gezicht. Het was Maya. Ze had roodgeverfde lippen en op haar hoofd een opvallend zwart hoedje. Ze leek op zangeres Pauline van ska-band The Selecter. Samen met haar zusje stapte ze in. Ze wandelde langs mijn zitplaats, maar zag me niet. Vlug riep ik haar naam. Ze keek op, lachte en pakte mijn linkerschouder zachtjes beet. ‘Hoi’, zei ze. Ze vroeg hoe het met me ging en liep door. Ik baalde. Aan het einde van de rit stond ik snel op en begon bij het uitstappen een gesprek. Ze vertelde dat ze met haar zusje naar de film zou gaan en vroeg of ik nog tips had. Ik kon niets verzinnen. Wel wist ik nog dat haar moeder me ooit ‘Pursuit of happyness’ had aangeraden. Ik vond het maar een vreemde film waarin miljonair zijn aangeprezen wordt als het hoogst haalbare. Maya begon te praten over het mislukken van haar studies, haar wereldreis en haar huidige baantje in een kledingwinkel. ‘Na de vakantie begin ik aan de modeacademie, dat is echt iets voor mij. Lekker creatief bezig zijn.’ Ik knikte en keek haar nog eens aan. Ze was in het licht van de avondzon mooier dan ooit. Haar warme bruine huid had ik ooit gestreeld en op een zwoele zomeravond had ik na een wijntje welgeteld acht kussen van haar gehad. Ze glimlachte. ‘We moeten gaan, anders zijn we te laat voor de film’. Ik knikte. ‘Natuurlijk, begrijp ik’. Ze nam afscheid, maar draaide zich na een paar passen om. ‘Vind je dat ik op Nina Simone in haar jonge dagen lijk?’ Ik moest lachen. ‘Nee, degene die dat heeft gezegd heeft je beledigd. Nina Simone was altijd chagrijnig en ik heb je nog nooit in een slecht humeur gezien.’ Ze keek me nog een keer aan, glimlachte en liep met haar zusje aan haar hand weg.

Tijdens haar wereldreis die anderhalf jaar geleden begon, heb ik precies één e-mail van haar gekregen. Ik bewaar ‘m nog steeds in mijn inbox. Ze zat in Frankrijk en schreef over het relaxte leven daar. ‘Het is hier geweldig, Eddy, echt geweldig!’ Toen ik dat las, sprongen de tranen in mijn ogen en hoopte ik dat ik haar heel snel weer zou zien. Zelden heb ik me zo ellendig en blij tegelijk gevoeld. Op de e-mails die ik terugstuurde kreeg ik geen antwoord meer.

[img]http://www.venushill.net/news/img/2005/selecter_pauline_small.jpg[/img]