Achtzaamheid

De rook van mijn eerste sigaret kroelt kruidig rond mijn tong. Al na twee teugen zwelt mijn hoofd op. Nicotine scheurt door mijn lichaam. Bovenbenen worden van lood, de zwaartekracht balt samen in mijn voeten. De lege huls die mijn lichaam was, raakt vervuld. Tegen de knagende honger van ontbrekende sigaretten is geen snack of maaltijd opgewassen. Mijn neus, vervuld van verloren gewaande indrukken, intens genietend van nieuwe geursporen, bejubelt mijn voornemen. Maar mijn ziel strompelt er achter aan. Ziel wil iedere overwinning, ieder nieuw hoogtepunt, extra luister bijzetten en verdiepen met de roes van nicotine.

Mijn lege huls snakt naar de vriendin die mij benauwt met acht armen. Zij manipuleert: bevredigend en subtiel wringt zij de lucht en het leven uit mij. Meer dan mijn halve leven heb ik met haar gedeeld en ik wil haar niet missen. Zij is onvervangbaar.

Opa en mijn vader hebben haar liefde ook gekend. Opa heeft de roes die zij veroorzaakte met een voortijdige dood moeten bekopen. Vader ziet de consequentie van zijn affaire dit jaar onder ogen. Morgen vieren wij zijn 72ste verjaardag. Een kerstkaart zit er niet meer in. Zijn huls en ziel zijn moe. Een verjaardagskaart van zijn hand hoop ik halverwege dit jaar nog te ontvangen, maar eerder zal het een stemmige enveloppe met rouwzegel zijn.

Zal ik dan sterk zijn? Want mijn ziel verdiept ook graag ieder dieptepunt met de roes van nicotine. Dan heet luister bijzetten: troost. Als nooit tevoren zal ik verlangen naar de troostende omhelzing van mijn vriendin met de acht tentakels. En de twee kalmerende handen van mijn Liefde vinden…