Afdaling (e-loos)

In mijn slaapzak lig ik, op mijn dun matras van traagschuim. Ik wacht op slaap, of wat daar voor door kan gaan. Op mijn rug staar ik naar ‘t dak van mijn bivak. Soms gluur ik door ‘t slijtgat links van mij, maar ik ontwaar niks dan alomzijnd wit. Ik haat dit ijskoud, godloos oord. ’t Zonlicht is hard, maakt blind. Ik smacht naar nacht. Naar totaal, inktzwart niks. Komt hulp nog op tijd? Hoort ’t basisstation mijn S.O.S, of dwaalt dat noodsignaal onhoorbaar rond? Hallo daar! Sla toch alarm! Ik grijp om ’t half uur mijn radio, druk op ‘ontvangst’, maar hoor niks dan ruis, zo wit als ‘t landschap rondom mij. Op mijn display komt nu ‘n accu-pictogram: inhoud bijna nul.

In mijn hoofd draait constant ’n film waarvan plot noch afloop stuurbaar zijn. Flard na flard, flits na flits, komt ‘t aan mij voorbij. Zijn zool glijdt plotsklaps door op ’n glad stuk rots. Hij brult van schrik, zijn hand klauwt naar houvast. Ik grijp, maar zijn pols glipt door mijn hand. Zijn gil hoor ik nu nog. Waarom schoot ons touw los? Ik dacht dat mijn haak muurvast zat. Was ik onachtzaam? Ach, dit is zinloos. Antwoord op mijn schuldvraag krijg ik toch nooit.

Mijn kamp opslaan was al wat ik kon, want solo doorgaan was onhaalbaar. Daar lig ik dan, in mijn iglo van nylon. Donsjack aan, rits stijf dicht. Zo blijft Koning Kou voorlopig op afstand. Maar straks, of daarna, of dáárna, wint hij van mij.

Mijn radio gaat uit. Doodstil nu. Hoop start zijn afdaling, wanhoop klimt omhoog.