Afgang of overgang?

‘Tring tringg.’ De telefoon gaat over. Angstige blikken. Hartkloppingen. Zweetdruppels lopen over mijn gezicht. Ik zucht. Vandaag krijg ik te horen of ik over ben. De hakken van mijn moeder tikken op de grond terwijl ze naar de telefoon loopt. ‘Tik tik tik.’ Het maakt me bang. Mijn moeder neemt de telefoon op. Ik hoor haar praten. Er valt een stilte. Ze kijkt even naar me. Ik weet het nu zeker. Ik, Patrick, blijf zitten.

De dagen daarop word ik constant lastig gevallen. ‘Vrienden’ van mijn ouders waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, bellen op en vragen hoe het met me gaat. Ik krijg een kaartje van een tante uit Verweggistan. Op het kaartje staat de tekst: ‘Geef de moed niet op.’ Boven de tekst staat een lachende jongen. Die is zeker nog nooit blijven zitten. Ik kan er niet meer tegen. Wanhopig zoek ik in het telefoonboek de hulplijn voor zittenblijvers op. Die bestaat niet. Ik ben het helemaal zat. Ik ga actie ondernemen!

Dus hierbij wil ik alle zittenblijvers laten weten dat ze niet alleen zijn. Er blijven jaarlijks meer dan duizend kinderen zitten. Lieve zittenblijvers, samen staan we sterk! Daarom gaan we een partij oprichten voor de rechten van de zittenblijvers. Rutte move on! Zittenblijvers, here we come!

Toen ik mijn moeder mijn geniale plan vertelde, keek ze me even aan en zei toen: ‘Pas maar op. Als je zo doorgaat blijf je nóg een keer zitten.’ Dit had ik nog niet beseft. Ik wil namelijk niet voor altijd een zittenblijver blijven. Dus ik ben met mijn actie plan gestopt en heb me op school gestort. Eerst maar even over gaan.