Afkickpoging (1)

Mike en ik besloten te gaan afkicken.
Dat besloten we meestal na elke shot, die voelde als een groot traag oneindig orgasme.
Duizelend op roze zachte wolken, trillend en prettig zwetend, zweefde je de hemel in.
Het was de hel. We hadden heel impulsief en heel stoned een huisje op Ameland geregeld.
Met onze lijven volgespoten gingen we aan boord. Na een laatste afscheidsshot gooiden we de spuiten dramatisch over boord.
Ze bleven nog even bovendrijven op de serene zee om daarna te verdwijnen in de duistere krochten van de onderwaterwereld.
We omarmden elkaar en huilden dikke junkietranen, heel kort heel snel. Toen liepen we naar de bar en bestelden bier.
Op heroïnewolken liepen we de loopplank over, op weg naar onze toekomst, op weg naar het beloofde Ameland, melk en honing.
Hier ging het gebeuren. We hadden onze toekomst veilig gesteld met dit besluit, dachten we.
Maar het was Maart, het was koud, het regende en waaide.

Het huisje stond lieftallig op ons te wachten met in de deuropening een bloemetjesjurk van een jaar of 60. ‘Hier de sleutel, daar het slot, hier de kachel, daar de knop, hier de pannen, daar het fornuis’.
‘Dankuwel dankuwel, rot nou maar op’.
We betaalden de huur.
Uit voorzorg hadden we een paar flessen Beerenburg meegenomen, voor de afkick zeg maar. Er moest verdoofd worden.
We zopen een gat in de nacht, neukten ons suf.

De volgende ochtend was alles anders.
We hadden een kater, onze lijven gilden om een shot, we waren ten dode opgeschreven. Alle emmers die er waren, hadden we onder het bed gezet voor de diaree en kots.
We kwamen amper uit bed, we zweetten, trilden, klappertanden, huilden, schreeuwden. Uit alle openingen stroomden we leeg.
Dit vulden we weer aan met Beerenburg.
Je zal maar uitdrogen.
Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n pijn gehad.
We hadden geen hulp, geen medicijnen, geen eten.
We waren overgeleverd onszelf, aan het klote-eiland, aan het seizoen.
De regen viel met bakken uit verre hemels.

Het kon ons de tweede dag niet meer schelen, we zouden sterven.
Niet in elkaars armen, want inmiddels waren we de ergste vijanden.
We durfden door onze lelijkheid elkaar niet meer aan te kijken.
De waarheid kwam genadeloos en naakt aan het licht.
De onverdraaglijke lichtheid van ons bestaan.
We sloegen elkaar met keiharde holle verwijten om de oren, ieder aan een kant van het bed.
Het bracht ons nergens.
We waren vreemden in niemandsland, de vriend die onze relatie in stand hield, hadden we om zeep geholpen.
We hadden de gevolgen van deze brute moord onderschat.

In het laken verstrengeld, zwetend en liggend in mijn eigen drek, werd ik wakker.
Dag, nacht, het was niet meer van belang. Mike was weg.
Wankelend kwam ik bij het schuurtje: er was een fiets weg. Mike had me laten zitten. Ik vloekte alle vloeken bij elkaar, spoelde mijn gezicht af en daarna mijn mond.
Ik trok de deur achter me dicht en ging. Alles achterlatend: volle emmers, lege drankflessen, vuil beddengoed, peuken in en om het bed. Een varkenskot, die wij als varkens, wentelend in hun eigen drek hadden gecreëerd.
Hoe ik bij de boot moest komen wist ik niet, alleen dat ik er moest komen.
Slingerend ging ik op weg, ik leefde, ik liep en had de hel overleefd.
Damp steeg op uit de natte aarde, ik rook het bos en ik moest huilen. Ik bedoel écht huilen, zomaar rolden er warme tranen over m’ n wangen. Jaren had ik alleen de geur geroken van dope. Die rook naar dood, verderf, afval en ontbinding. Junkietranen zijn droog en koud.
Nu rook ik het bos en huilde echte-mensentranen.

In de verte hoorde ik een fietsbel. Mike kwam slingerend aangefietst, hij lachte, stapte af en haalde uit de fietstas een fles whisky.
‘Drink’ zei hij en ik dronk. Een heleboel slokken. Ik veegde met de rug van mijn hand over mijn mond en keek Mike aan.
Hij liet de fiets vallen, de fietstassen in spagaat, het voorwiel rondraaiend als het rad van avontuur. Mike trok me op de grond en daar lagen we, hysterisch gierend van het lachen.
Twee minuten, een uur, er kwam in ieder geval een eind aan. De tevreden opluchting en een warme buik van ontlading bleef uit.
Mike pakte de fles en dronk, gaf hem door en ik dronk.
M’ n slokdarm stond in brand, de vlammen lekten mijn lege maag en ziel met geweld binnen.

Ik gooide de lege fles tegen een boom stuk en toen sprak Mike de magische woorden: ‘We gaan naar huis, we gaan dope halen’,
Het gaf ons vleugels. De vermoorde vriend gingen we opgraven en weer tot leven wekken.
Ik sprong achterop en slingerend kwamen we bij de boot.
De fiets gooide Mike ergens neer.
De lieve bloemetjesjurk was vergeten, evenals de puinzooi die we achter hadden gelaten.
We stapten op de boot en vertrokken.
We waren immers junkies?