Afkickpoging (slot)

Met woeste stappen liep ik de straat over, was het therapeutische kleuterklasje uitgestuurd.
Dan maar onder een auto, of nog beter een bus, het kon me geen hol schelen.
In de kliniek stond zeker een hulpverlener voor het raam, die hevig geshockeerd aanschouwde, hoe wanhopig ik daar liep te zijn. Hij was hulpverlener, ik de behoevende. Maar de massieve voordeur vloog niet open. Om de hulpverlener nog een kans te geven om struikelend over zijn sandalen, een wanhopige te redden, bleef ik nog een dramatisch moment wachten. Uiteindelijk belde ik maar aan.
‘Dat was een vluggertje’ kniplachte een strak in het vel zittende hulpverlenersvent.

Ik zweeg de hele dag. Ik haatte.
Ging vroeg naar mijn kamer en ging schrijven.
WAT WIL IK?
Ik schreef allemaal dingen op die ik niet wilde. In de kliniek had ik genoeg kreten opgevangen en die schreef ik willekeurig op. Ze stonden als soldaten netjes op een rij.
Mijn uitgeholde ziel smeekte om de warmte van de dope: ‘Ik wil nooit meer drugs gebruiken’ schreef ik.
Ik wilde wegrotten in mijn bed, me als een mol onder de dekens verschuilen: ‘Ik wil aan mezelf gaan werken’ schreef ik.
Walgelijk.
’s Nachts droomde ik dat mijn moeder lallend door de stad zwierf, zwaar dronken, opgemaakt en gekleed als hoer.
Vloekend en vunzige taal uitslaand.
‘Als jij het kunt’ krijste ze, ‘dan kan ik het ook.

Mijn moeder, boerin, rechttoe, rechtaan.
Hardwerkend, nuchter, hartelijk.
Iedereen is bij haar welkom.
Zo omschreef ik haar in een intake gesprek.
Later, toen ik al vergevorderde ex-junk was, kwamen er wat haken en ogen en wat ‘hoezo’s’ en ‘maar’s’ bij.
En nu, al die onbeschrijfelijke jaren later, is die omschrijving verbleekt, een belediging bijna.
Ze was meer, zo oneindig veel meer.
Zwetend en krankzinnig werd ik wakker.
Mijn moeder had me in deze demonische droom een boodschap gegeven.
Een week lang stapte ik trouw elke ochtend naar de overkant, maakte netjes mijn opdrachten, vertelde dat ik problemen had, niet veel, maar toch.
Ik schreeuwde zelfs op hun verzoek, zonder een spier te vertrekken, zonder enige emotie.
En toen mocht ik mee.
Mijn bagage bestond uit een plastiek tasje met daarin een enkele broek, een shirt en een paar sokken. Niet veel, maar je bent junk of je bent het niet en als je in de goot ligt doe het dan ook goed.
Met mijn plastiek tasje en mijn ziel onder de arm stapte ik bij Wim in z’n eend.
Wim deed, op enkele kuchjes na, geen enkele poging om een gesprek op gang te brengen.
Er was niets wat die ijzingwekkende dikke spanning doorbrak.
Als ik een luier om had gehad, had ik die in zeven kleuren volgepoept.

Voor de ingang van de boerderij was een witte streep. Het symboliseerde ‘binnen/ buiten’.
Ik stapte erover en zag een lange laan met aan weerskanten een beukenhaag, in de verte stond een grote boerderij. De septemberzon scheen als een sprookje op de witgepleisterde muren.
Het gaf een fabelachtige dimensie, die niet klopte met mijn idee over een weerzinwekkend afkickcentrum.
Maar goed, ik stapte dan wel over de streep maar was daarmee nog niet ‘binnen’. Eerst moesten er symbolische zaken afgehandeld worden, later begreep ik ze, toen zag ik alles in het licht van de grote belachelijkheid.
Zo moest ik douchen, om het oude van me af te spoelen en een nieuwe start te maken, kreeg een overall aan die symboliseerde veiligheid, bescherming, herkenning. Alle nieuwe bewoners liepen de eerste maand in zo’n blauwe zak en daarmee was iedereen gelijk.
Gelijke monniken, gelijke kappen.
Gelijke junkies, gelijke overalls.
Het cynisme droop de pijpen van mijn apenpak uit, evenals het angstzweet.
Ik werd op een simpel houten bankje gezet, wat ook een symboliek in zich droeg: het was de plek om na te denken over je keuzes, je gedrag.
De keus die ik moest maken, wil ik hier zijn of wil ik hier niet zijn.
Ik wilde daar niet zijn.
Maar om nu zomaar weer te vertrekken was ook nogal een gedoe, waar moest ik heen?. Er waren om mij heen vele geluiden, maar oogcontact of welke vorm van contact was niet toegestaan op het bankje. Met neergeslagen ogen zat ik mijn lot af te wachten en moest een paar keer een zenuwlach binnenhouden, wat een gekkenhuis.
Mike moest me eens zien. Die zat lekker veilig in de bajes, had soms een goeie en soms een slechte dag.
Het waren pinda’s vergeleken bij wat ik nu doormaakte.
Hij zou zich doodlachen.
Opeens dacht ik aan Ameland en aan die fiets.
Het was niet meer te houden.
Ik proestte het uit.
Snot liep uit mijn neus.
Tranen stroomden.
Ik hield mijn buik omkneld om alles wat daar nog aan lach zat, binnen te houden.
Mijn ziel implodeerde.
Dit kwam zonder dope nooit meer goed.

Opeens stond Arla voor me, ik schrok me het apelazerus.
‘Je kunt meekomen’.
Als een zombie, het vel strak over mijn ingevallen magere lijf, liep ik achter haar aan.
De intake gebeurde door vijf mensen die in een halve cirkel op kussens zaten. Voor hen lag een kussen en daar moest ik op zitten.
‘Vertel eens wat je hier komt doen’ vroeg Arla, die inmiddels bij de schijf van vijf was gaan zitten.
Ik deed netjes mijn verhaal. Ik was immers een keurig meisje.
‘Wat heb je nodig van ons’. ‘Hulp’ zei ik braaf.
Dat moest ik ze duidelijk maken. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf ‘HELP ME, HELP ME!
‘Oké’ zeiden ze. ‘Je bent binnen.’
Buiten was het oorlog en in mijn kop lag alles overhoop.

Maar ik was binnen.