Hij was de eerste die mij meenam die bijzondere wereld in. Zijn uiterlijk was voor mij totaal niet van belang, ook zijn formaat maakte geen verschil. Hij was best klein.
Uren kon hij mij boeien en was ik weg van de gewone wereld. Op mijn schoot nam ik hem en dan maakte hij gezellige geluidjes. Samen met hem speelde ik pacman, eet een wurm, hij leerde mij rekenen met enen en nullen. Met hem sprak ik een taal die kinderen van deze tijd niet snel meer zullen leren.
Ik beroerde hem met de topjes van mijn vingers, die vliegensvlug elk deel van hem aanraakte. Als ik dat op de juiste manier deed, dan verscheen er een lach bij hem of een vliegtuigje. 3D was toen nog niet mogelijk en qua kleuren was hij ook nog zeer beperkt.
Het mooiste van alles was dat hij naar mij luisterde en precies deed wat ik hem vertelde. Nooit vroeg hij om aandacht en daarom kreeg het genoeg. Als ik geen zin had in hem dan bleef hij rustig stil in zijn hoekje zitten of staan. Het maakte hem helemaal niets uit.
Na een aantal jaren voldeed hij niet meer aan mijn eisen, ik wilde meer en meer. Ik zette hem aan de kant en er kwam er eentje die groter was, met meer mogelijkheden, deze kon mij dus nog meer leren. Ik was blij met die nieuwe, maar besloot die oude nog niet de deur uit te doen, ik bewaarde hem al die jaren op de rommelzolder.
Soms kwam ik hem tegen als ik weer eens de zolder aan het opruimen was, vaak heb ik met hem in mijn handen gestaan maar ik kon geen afscheid nemen en dus mocht hij telkens weer blijven. De herinnering aan ons samenzijn koester ik nog steeds, zonder hem was ik vast nog een vreselijke digibeet geweest.
Zijn opvolgers werden steeds beter en groter. Alle andere exen heb ik zonder moeite kunnen dumpen. De mogelijkheden zijn in de loop der jaren gigantisch uitgebreid. De hele wijde wereld kan ik nu bereiken met mijn nieuwste.
Na zo’n 22 jaar heb ik hem nu over mogen dragen aan een verzamelaar, ik kon hem echt niet zomaar bij het vuil dumpen. Dat heeft hij niet verdiend.
Het gaat je goed antieke Comx 35, mijn eerste computertje.
16 reacties
DreamOn · 13 juli 2006 op 17:07
Ik kan me goed voorstellen dat het even slikken is om zo’n dierbare herinnering weg te doen. Mooie column, gevoelig beschreven.
Je computert dan wel een stuk langer dan ik! Acht jaar geleden kwam hier de eerste pc in huis. Nu is het ding niet meer weg te denken!
klapdoos · 13 juli 2006 op 17:35
Kan me het plaatje heel goed voorstellen, ik had dat met mijn oude Nintendo. Heb het apparaat ook aan een verzamelaar cadeau gedaan, wilde het niet zomaar weggooien. De techniek haalt de mens wel in, maar de herinneringen zijn vaak een dierbaar goed in de geest. En dat kan geen machine je afnemen. Lief geschreven,
Groetjes van leny
Eddy Kielema · 13 juli 2006 op 17:36
Iets weggooien vind ik sowieso moeilijk. Leuk beschreven.
Mosje · 13 juli 2006 op 17:55
Mm Peep, ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet eens meer weet hoed mijn eerste liefde heette. Ik geloof Sharp, een ding met een casettebandje als geheugen.
Leuk stukje.
WritersBlocq · 13 juli 2006 op 20:02
Ja het is weer een schattig stukje Peep, en ik weet hoe je aan deze materie – itt andere spullen – verknocht bent, dus is het toch een mooi win-win, jouw speeltje bij een verzamelaar 🙂 🙂
Dees · 13 juli 2006 op 20:44
Owww, ik krijg meteen heimwee naar mijn Commodore 64…..! Maar die ligt allang op de vuilstort 🙁 Leuk stukje. Ik vind het leuk dat je af en toe iets anders schrijft trouwens.
KawaSutra · 13 juli 2006 op 20:44
Leuk verhaal Pepe, hoewel ik wel eerst aan een ander speeltje dacht. 😀
Li · 13 juli 2006 op 23:04
Memories Peep, Dat zijn nog eens memories. Ik heb ergens nog een Donky Kong liggen!
[quote]Owww, ik krijg meteen heimwee naar mijn Commodore 64…..! [/quote]
Ik heb hem nog Dees! Inclusief ‘press play on tape’recorder en stapels bandjes. En lijsten met daarop tellerstanden voor Wizzard off War, Oerm, Snoopy, Aztec Challenge etc. etc. En een KS-kastje. Geen flauw idee waarvoor die is.
En op een regenachtige avond mag ie van zolder af. En sloom dat ie is! Heeeeeerlijk!
Li
melady · 13 juli 2006 op 23:14
Mijn eerste was er één met een ‘glas in lood’ beeldscherm.:-D
Lief stukkie Peep.
Ma3anne · 14 juli 2006 op 07:22
Grappig geschreven. Fijn dat je een goed tehuis voor hem hebt gevonden. 😀
Troy · 14 juli 2006 op 09:57
Mijn eerste was inderdaad ook met een glas in lood raam geloof ik – zo worden ze niet meer gemaakt tegenwoordig:-D
Trouwens; is eet een wurm een spel:-?
KingArthur · 14 juli 2006 op 10:29
Peep, je bent al een stap verder dan ik. Bij mij staan alle generaties nog braaf stof te vangen.
vanaf de ZX81 (ja, met 2K geheugen en een uitbreiding van 6K tot maarliefst 8K) t/m mijn floptop die ik nu gebruik.
@ Troy: ‘Eet een wurm’ is volgens mij een spel waarbij een slang groeit door nummers die het eet (hoe hoger het nummer des te meer je groeit). En dan maar zorgen dat je niet in de knoop komt met jezelf (bijna het echte leven). Klopt dat Peep?
Dees · 14 juli 2006 op 12:08
Shamefully OT:
Ow Li, Aztec Challenge, ik begin te watertanden. Gewéldig. En Decathlon waarbij je arm volledig lamgeschud werd aan de joystick?
Heb je ook nog dat tekstuele adventure spelletje waarbij je commando’s moet ingeven als “pick up rock” en “hit dragon on head”? Die vond ik ook zo geweldig…
Mag ik een keer bij jou komen spelen? 😀 😀
Sorry Peep, je breng wat te weeg met digisentimentaliteit 😀
pepe · 14 juli 2006 op 12:33
Iedereen bedankt voor de leuke reacties, Troy eet een wurm was een spelletje. Gaaf Melady dat jij en glas in lood pc had 😉
Het blijft maar een voorwerp, maar de herinneringen aan het zelf maken van programma, het geratel, en de printer die een rolletje papier van 12 cm breed uitprintte blijft leuk. Er is in korte tijd veel veranderd op dit vlak.
Mup · 14 juli 2006 op 16:12
Peep, hij is leuk! Geen idee waar jullie het verder over hebben, behalve dan dat het iets met pc’s te maken moet hebben:-)
Groet Mup.
Kees Schilder · 15 juli 2006 op 09:05
Leuk pepe.Hier kan ik echt van genieten