Vanwege het overlijden van de oma van mijn vrouw was ik de afgelopen dagen een aantal dagen alleen thuis. De laatste keer dat ik meerdere dagen het huis voor mezelf had, is enige maanden geleden.
Het is dubbel: Je mist het gezelschap van je vrouw en kinderen om je heen.
Niemand die je om aandacht vraagt. Je hoeft niet steeds van de bank op te staan om iets te pakken, te doen of te spelen met je kinderen. Al doe ik het graag hoor, begrijp me daarin niet verkeerd.
Je kunt even een aantal dagen doen wat je zelf wilt. TV programma’s kijken die jij wilt zien, eten wat jij eten wilt, weggaan als je daar zin in hebt, power nappen in de middag en nog veel meer praktische zaken.
Maar je mist ook dingen.
Ik kon mijn dochter niet op bed leggen en nog even met haar spelen in bed, voordat ze gaat slapen.
Ik kon haar niet optillen en op mijn nek zetten, terwijl ik door het huis ren als een paardje.
Ik sliep dagen alleen zonder dat ik mijn vrouw tegen me aan had. Ik sliep aan haar kant (niet zeggen hoor).
Ondertussen is oma gecremeerd en het gezin weer compleet en in vol ornaat aanwezig.
Ik wil ze niet weer een paar dagen missen..
Ik heb mijn dochter ondertussen in bed gelegd en weer met haar kunnen spelen in bed.
Ik moet weer aandacht geven aan iedereen. Weer continu van de bank opstaan om wat te pakken of te doen. Ik ben weer paardje met een kind op mijn nek.
Ik moet weer verplicht Dance Dance Dance kijken. Ik kan niet meer slapen in de middag.
En….. Mijn bed is niet meer leeg. Ze ligt er weer, lekker warm tegen me aan.
Omdat ik haar heb gemist is het niet alleen bij liggen gebleven, gelukkig.
Voor een gelukkig gezinsleven heb ik de volgende twee dingen geleerd in de afgelopen dagen.
In princiepskwesties – sta als een rots;
In kwesties van smaak – zwem met de stroom mee.
0 reacties