Als de dood…

De dood. Hij hoort bij het leven, zoals geboorte.

En toch kunnen we de dood maar niet doorgronden en aanvaarden. We blijven het zien als iets oneerlijks, iets wat niet mag gebeuren. Vooral niet als mensen nog op een leeftijd zijn, dat ze gewoon blij en gezond moeten mogen zijn. Je wilt elkaar niet kwijt, als je van elkaar houdt, je wilt elkaar niet kwijt, als je elkaar graag mag, je wilt elkaar niet kwijt, omdat je elkaar zo nodig hebt of gewoon om plezier te maken.

En toch hoort de dood bij het leven, zoals geboorte.

We zijn van het begin af aan op weg om steeds meer te hebben, steeds meer te vergaren. Vrienden, kinderen, geld, bezittingen… HEBBEN is een woord, dat bovenaan het lijstje staat bij mensen. Het belangrijkste wat er te doen lijkt in het leven, is zoveel mogelijk te HEBBEN.

Vrienden heb je, kinderen heb je, een huis heb je, je auto, je muziek, je mensen en je spullen…

Maar het woord ‘hebben’, is dat niet de valkuil in het leven? We zijn zo druk met hebben, en MEER hebben, dat we soms vergeten, dat je het allemaal niet mee kunt nemen in de dood. Het ultieme moment, waarop je alles los moet laten wat je ooit hebt gehad in dit leven.

Vrienden heb je niet. Die zijn van zichzelf. Je kinderen heb je te leen. Niets is ons eigendom dan ons eigen leven en ook dat nog niet eens, want ook dat wordt je op een goede dag ontnomen.

Wat is het mysterie achter dit alles? Wat begrijpen we verkeerd? Wat doen we verkeerd?

Ik ben ervan overtuigd aan het raken dat weinig hebben nog niet zo verkeerd is. Leven is onthechten in plaats van hechten aan mensen en spulletjes. Een babietje dat net geboren is, is aan niemand meer gehecht. De navelstreng is doorgeknipt. En dan moet het grote hechten gaan beginnen, met de mama en met het leven.

Ik denk dat er in het leven ook een moment aanbreekt van onthechten. Loslaten. Dat moment is moeilijk te aanvaarden, omdat het meer-en-meer-hebben zo lekker voelt en mensen of spullen verliezen zo rottig voelt.

Voor mijn gevoel zit er achter het verliezen en loslaten een mysterie. Als we dat zouden kunnen doorgronden, zouden we veel gelukkiger kunnen zijn.

Ik heb vanaf mijn twintigste jaar veel antwoorden gevonden in het Boeddhisme. Boeddhisme is geen godsdienst, maar een levensfilosofie. Vanuit deze levensfilosofie begrijp ik meer van het mysterie dan vanuit het westerse denken, dat zo gericht is op materialisme, winnaars en verliezers.

Het leven kent geen winnaars en verliezers. Het leven leeft zichzelf en is zoals het is.
De dood is onlosmakelijk aan het leven verbonden. De aardse dood. Einde van de materie. Einde van het leven in de materie.

Ik denk, ik hoop, ik weet, dat er na dit leven een ander leven is. Vrij van HEBBEN en vol van ZIJN.

Als we in dit leven kunnen ZIJN en niet meer willen HEBBEN… zouden we dan niet beter begrijpen waar het allemaal om draait?

Dood is afschuwelijk. Dood is niet-leven. We willen leven. We willen dat alles en iedereen leeft, waar we van houden. Wat we hebben, willen we ook houden. We denken dat dat ons recht is.

Verlies in welke vorm dan ook, doet pijn. Want bij elk verlies word je weer een stukje meer op jezelf teruggeworpen. Soms vind je compensatie in andere, nieuwe dingen, maar soms laat het verlies een pijnlijke leegte achter.

De dood. Het hoort bij het leven, zoals geboorte.

Ik word liever geboren dan dat ik doodga. Want ik wil de aarde niet kwijt, mijn kinderen niet kwijt, mijn spulletjes niet kwijt, mijn vrienden niet kwijt…

Het lijkt me zo moeilijk om dat Ultieme Loslaten door te gaan en de laatste adem uit te blazen. Zomaar alles loslaten wat je lief is…

Dat kan niet het einde van alles zijn.

Na dat loslaten van het leven… moet er meer zijn…

Er is weer een bekende gestorven… en ik begrijp het niet.