Als ik mijn zus naar haar laatste rustplaats breng is het 5 mei 2008. Zij heeft nu de rust waar zij zo lang naar verlangde. Wij rijden triest terug naar ons chalet en gaan pas in oktober weer op huis aan, als we te horen krijgen dat onze hartsvriend nummer 2 ook terminaal is en al in het verzorgingstehuis is opgenomen. Hartsvriendin nummer 1 is ook terminaal maar heeft alles al geregeld voor haar euthanasie.

Na dit derde bericht gooi en smijt ik met alles wat ik in mijn handen krijg, gelukkig geen servies. Al mijn manuscripten liggen door elkaar en vrouwlief loopt het samen met mij op te ruimen.
“Houdt het nou nooit op?” vraag ik haar, in de hoop op een antwoord.
Het is toch te gek voor woorden, eerst mijn zus in april dan Beppie die even gedag komt zeggen op ons vakantieadres omdat ze er nooit geweest was en eigenlijk afscheid kwam nemen voordat de ziekte de overhand nam en zij zelf in kon grijpen.
Kom je thuis hoor je dat vriendin nummer 2 al stervende is. Ik heb nog nimmer zo hard gereden als die dag naar het verzorgingstehuis waas zij naar toe was gebracht na bestraald te zijn in een ziekenhuis.
Kom ik in haar kamertje, staat het blauw van de rook en een klein kaal koppie staart mij met die lachende kraaloogjes aan.
“Tjeemig Johanna doe die sigaret toch uit, lijkt hier wel een hasjkeet!”
“Och wat maakt dat nou uit ik ga toch dood!”
‘Moet je het bespoedigen dan?”
“Ach, als de pijn te erg is krijg ik een spuitje heeft de dokter gezegd, dus wat kan mij dat schelen, ik vind alles best!”

Zij zat in haar laatste fase van erkenning en vond alles wel goed.
Haar medicatie liet haar geen pijn voelen, maar ze zat nog en we plaagden elkaar zoals we jaren elkaar altijd als een stel kleuters liepen te jennen. Haar heldere lach in dat magere gezicht is nu nog goud waar voor mijn herinnering. Meer niet. Want normaal gingen wij op de zaterdag. Totdat ik op 5 december vrijdagmiddag ineens tegen vrouwlief zei:”Kom op we gaan even langs die hazewindhond!”

Deze naam had ik haar gegeven omdat ze altijd als een speer liep, als je met haar de stad inging was zij al thuis voordat ik in een winkel had afgerekend.
Toen wij daar kwamen wisten wij het al, die zou er vannacht tussenuit piepen. Dat zei zij ook toen ik haar gedag kuste en vroeg haar of zij mijn zusjes en broer even gedag wilde zeggen als zij naar boven ging.
Wij kenden elkaar zo goed, lachend kneep zij in mijn hand en met gesloten ogen beloofde zij mij dat, maar wilde nu slapen. Wij gaven haar een laatste knuffel en ze was al in dromenland. Op de zusterspost had ik al vernomen dat zij niets meer at en geen medicatie meer innam. Zij wilde niet meer, kon niet meer. En in de nacht van 6 december is zij naar het licht gegaan.
Verleden week kregen wij een telefoontje dat ook Beppie was overleden, die hele euthanasie was een farce. Niemand die bereid was om haar te helpen, alleen de morfine wat hoger zetten elk uur een beetje meer. Voor haar kinderen heeft de nacht héél lang geduurd. Maar ook zij is gegaan al was het niet met de beloofde afspraken die zij had geregeld met de artsen en de huisarts. Maar als het leven je pakt is het voor de nabestaanden hard te verteren dat ze er niet meer zijn. Maar dat is ook het nadeel van het ouder worden. Je raakt steeds meer mensen kwijt die je lief zijn. Maar ik vraag U, mag het nou een keertje stoppen? In 5 jaar tijd 5 lieverds van ons weggebracht, in 10 maanden 3 lieverds. Eigenlijk gemiddeld 1 per jaar statistisch gezien, maar het leven is geen statistiek. Het leven gaat gewoon door.
Verrek en in augustus eindelijk een bruiloft….