Ambitie!

Het stond te gebeuren. We konden er alleen nog maar op wachten. We dansten alsof ons leven ervan afhing. Op een duizelingwekkende hoogte slaakten we oerkreten terwijl de muziek onze lichamen woest voortstuwde. We schreeuwden om de fluisterende stemmen niet te hoeven horen. De fluisteringen kwamen van de boodschappers in hun doemdenkende maatpakken. In een muzikaal pandemonium overstegen we het tijdelijke om ons te verliezen in een feest dat eeuwig leek voort te duren. We hulden ons in lawaaierige kleuren om de dood die we met ons meetorsten te camoufleren. Het maakte niet meer uit of we onze dag doorbrachten onder het juk van arbeid of wanneer we er voorgoed voor kozen ons te verliezen in de nacht. Iedere dag kon de laatste zijn en de dood zou niemand sparen.

De doemdenkende maatpakken spraken van een schande. Ze walgden van onze geschilderde gezichten en van onze weerzin ons te onderwerpen aan de regels van het ritme van de dag. Sommigen van ons hadden zelf al in geen jaren enig daglicht meer aanschouwd. We doorzagen de illusie van een zogenaamd geciviliseerde wereld. Het was een hopeloze zaak. Niets zou ooit veranderen. En niets zou ooit nog beter worden.

In de lucht hing een elektrisch geladen spanning welke ons ophitste om haast te maken. Het enige dat het bij ons teweegbracht was de nacht zo lang mogelijk te benutten als een fatalistisch toevluchtsoord. Een hof van Eden, met de dans als agressor. We dronken, we verleiden en we bewogen als bezetenen. Tegen dovemansoren viel niets meer te zeggen. Iedereen wist het, maar niemand sprak het uit. Woorden waren zinloos. Dus zwegen we slechts.

We geloofden niet meer. Niet in God. Niet in Satan. En al helemaal niet in de goedheid van de mens. We zochten niet langer naar antwoorden. We stelden niet langer meer vragen. Het einde was nabij. Het stond te gebeuren. Het was enkel en alleen nog een kwestie van tijd…