Anachronisme

Ik heb het al eerder gezegd, geroepen en geschreeuwd: nostalgie is de meest verraderlijke emotie. In het kader van het verjaardagsfeestje van de zestigjarige televisie, loopt momenteel een programma waarin hedendaagse BN’ers delen van vergane glorie shows nadoen. Dat werkt niet. Volendam ligt niet in het Gooi. De toren van Pisa, de lopende band van Mies, bruidegommen in lepels boven een zwembad vol soep is de porno voor generaties met een hang naar wat ooit was en nooit meer terugkomt. Bij oude programma’s horen decors, mode, kapsels, taalgebruik en presentatoren uit die tijd. In Engeland komen ze ermee weg, want daar heet het traditie. Als een Brits bewindspersoon op straat wordt gezet, gebeurt dat ouderwets letterlijk. Ergens in Londen gaat een grote deur open, waar de man of vrouw die het betreft door naar buiten komt. Op de stoep staat al een microfoon klaar, waarin hij of zij met de stiff upper lip aangeeft dat een, aanvankelijk veelbelovende, carrière ten einde is gekomen. Na dankzegging voor de getoonde belangstelling en met excuses voor de homo-erotische aanleiding voor het ontslag, mag de werkloze dan nog één keer naar binnen voor een kopje thee en de achteruitgang. Het overkwam vorige week de Minister van Defensie Liam Fox. Bij het woord ‘fox’ denk ik altijd meteen aan die tijdloze act van Denny Willis & Hunting Quartet waarin een pias het aanlegt met Britse flegmatiek: ‘The Fox Has Left His Lair’. Bekijk het maar eens op YouTube: chronisch lachen!

18 oktober 2011
Robert