Het onveiligheidsgevoel heeft veel vaders. Drugs, hangjongeren, het verkeer, hondendrollen op de stoep. Dat laatste vooral. Het subjectieve onveiligheidsgevoel heeft niet zozeer ter zake doende argumenten nodig. Dus hebben we gekozen voor meer blauw op straat. Althans, dat heeft een – terecht – niet in de macht delende partij onrechtstreeks voor ons gedaan. Ze zeggen dat wij ons onveilig voelen. Of dat we, als we dat niet doen, blind zijn voor wat er aan de gang is.
De boodschap, verstuurd of niet, is aangekomen. Dus zie je in het Antwerpse straatbeeld regelmatig een patrouillewagen, een agent op de fiets of te voet. Zo af en toe duwen de blauwen een helikopter het luchtruim in. Meestal in het weekend en bij mooi weer. Dan hangt het ding afwisselend boven Borgerhout, Berchem, Deurne, Merksem en Antwerpen.
De Mac Donnell Douglas 900 Explorer hangt stil, draait cirkeltjes, gaat wat omhoog en omlaag. Boven parken, huizen, straten. Wat ze juist zien en hoeveel schorremorrie er al door de vliegende brigades is gevangen is onduidelijk. Een helikopter zie en hoor je vier blokken verder echter nog. Een patrouillewagen zien maar vier mensen tegelijk. Tel uit je winst.
Om de zichtbaarheid groot genoeg te maken krijgen we op een vrijdagavond ook een hele horde blauw in het station. Driehonderd man sterk springen ze doorheen het land de trein op. Om te tonen dat we niet bang hoeven te zijn op de voertuigen van de nationale spoorwegen. Acties die niet de bedoeling hebben om grote resultaten te halen, dat niet.
Aanwezig zijn en aanspreekbaar, dat is het werkelijke doel. Het onveiligheidsgevoel terugdringen. Links en rechts een niet-systematische controle moet de slagkracht van de arm der wet tonen. Mooi zo.
De televisiereportage geeft alvast een beeld wat dat concreet inhoudt, een niet systematische controle. Het onveiligheidsgevoel aanpakken blijkt op zijn minst gezegd niet kleurenblind. Benieuwd hoe veilig mijn gesluierde buurvrouw zich voelt.
2 reacties
Dees · 2 oktober 2007 op 17:00
Je eerste zin moest ik een paar keer lezen, maar die bleek uiteindelijk toch correct.
In tegenstelling tot het zicht van de patrouillewagen overigens.
Vind het een moeizaam stukje, waarvan ik denk dat alle zinnen binnenstebuiten zijn gekeerd voordat de uiteindelijke vorm ervoor gekozen is. Iets spontaner en losser zou je stijl goed doen, denk ik. En het risico op fouten eerder reduceren dan vergroten. Denk ik.
Siebe · 3 oktober 2007 op 10:05
Toch een zeer aardige column hoor, ondanks de zinsconstructies waarvan Dees al zei wat ik zelf ook dacht: het lijkt ietwat gekunsteld.
Belangrijker voor mij: je ‘pointe’ is me niet helemaal duidelijk. Gaat het nu over een verondersteld onveiligheidsgevoel door burgers, een verondersteld onveiligheidsgevoel door de uitvoerende macht of gaat het over een veronderstelde kleurenblindheid. Of gewoon over je eigen veronderstellingen over dat gehele plaatje.
Ik weet het niet maar zou me voor kunnen stellen dat de Antwerpse situatie misschien iets anders is dan ik gewend ben, maar kan het misschien ook zijn dat de kleurenblindheid van het systeem ook subjectieve beleving is, te weten de jouwe?
Of is dit misschien jouw anti-liefde(column) voor blauw? 😉
Het is wel grappig. In de binnenstad van Leeuwarden is camera-toezicht. Die camera’s dreigen nu te verdwijnen. Euro’s enzo. Als je het publiek vraagt wat ze ervan vinden zijn de tegenstellingen groot. De een denkt dat het veiliger is met camera’s. De ander zegt: haal die camera’s maar weg en doe mij maar meer blauw op straat. Het valt denk ik niet mee om het alle burgers naar de zin te maken. Dat zal in Antwerpen niet anders zijn.
Gr.
S