Anders lief

[i]Ik weet ook wel dat ik nooit jouw vriendje zal zijn. [/i]

Ik heb zin om luid te schreeuwen –wat zeg ik: krijsen, brullen, ongelofelijk veel gillen- maar doe het niet. Glimlach, grijns, lach. Zoef mijn herinneringen in, twee zomers geleden, toen hij en ik nog zo close waren, dat het gevaarlijk begon te worden. De jaloezie. De angst. De onzekerheid. Maar vooral de liefde. Ik wil mijn foto onder zijn kussen, het ik-denk-teveel-aan-jou-probleem, supermelige brieven, die me indertijd mateloos irriteerden, waar ik gewoon ongemakkelijk van werd. Ik wil de vlinders, de verliefdheid; de keuze, voor onvoorwaardelijke liefde.

Hij was de eerste die me mooi vond in plaats van lekker. Die wakker bleef om te zien hoe ik in slaap viel. Me terugbelde, wanneer ik ophing. Zei dat ik een wolkje was, dat de zon doet schijnen en verdwijnen wanneer zij dat wil.
De eerste waar ik echt om gaf.

Zijn schoot is zo zacht, zijn armen sluiten subliem om mijn middel. Hij zegt dat hij me gemist heeft en ik voel dat hij het meent. Ik zweef. Eventjes vergeet ik die nieuwe vriendin. Je andermans lief bent. Ik je anders lief zou moeten hebben, maar je daarvoor eigenlijk veel te leuk vind.

Ik hou van je -te laat gezegd.