Anemoon

[i]Ik luister, maar ze zegt niets. In plaats daarvan luistert ze naar mij. Naar de stilte die ik haar opleg, de woorden die ik haar ontneem. Soms lacht ze stilletjes om de ongemakkelijke situatie waarin ik haar heb geplaatst. En soms, heel soms, lach ik terug. Om het absurde van onze pijn, het onbegrijpelijke van onze keuzes. We kijken diep in elkaars ogen, verwachten een openbaring, maar het enige dat we zien zijn haren die met de seconde grijzer worden.[/i] [i]Buiten gromt een hond. De lucht ziet violet van kleur en fictie en werkelijkheid vormen een ongebruikelijk pact. Kinderen spelen verstoppertje, zich onzichtbaar makend voor het onheil dat ook boven hun hoofden hangt. Ergens, diep vanbinnen, weten ze dat ook van hen sommigen nooit meer gevonden zullen worden. Van het raam, haar gezicht ontwijkend, kijk ik op naar de spiegel.

[b]Misschien, heel misschien ben ik nog steeds in ontkenning.[/b]

De radio speelt het ene wegwerpdeuntje na de ander, en de krant op de deurmat verhaalt wederom over oorlog en het einde der tijden. Maar wij luisteren. Naar de stilte die alleen wij horen. Naar het stervende geluid van kinderstemmen; verdronken dromen die zijn verworden tot niets meer dan een echo in de eeuwigheid.

Heel even toont ze het verlies in haar ogen: de jager in nood, de soldaat vol wroeging.

Spijt.

Spijt dat ik haar heb laten verwelken.[/i]