Lieve Jasper,
Vrolijk en goedgemutst stapte jij door het leven, altijd een glimlach op je snoet. Een opbeurende zin voor de mensen om je heen, die had je altijd paraat. Had er iemand hulp nodig, dan was jij de eerste die op de stoep stond. Niets was je teveel, je deed alles, je kon alles. Energiek en enthousiast, je hield van het leven, met al zijn grappen en zijn grollen. Tegenwoordig is angst je voortdurende metgezel, een dreigende partner in voor- en tegenspoed. Het huidige moment verworden tot doel, om in de toekomst te kunnen overleven. Je bent altijd bezig om potentiële gevaren te bezweren, tijd voor iets anders heb je niet. Je vrolijkheid is verdwenen en je levenslust is opgelost in de tijd. Donkere wolken ontrekken je aan mijn gezicht.

Je bent voor alles bang.
Je deur zit op het nachtslot, bang dat ze je komen halen.
Je gordijnen gesloten, bang dat ze je zien.
Je huid ruw en rood, honderden keren gewassen.
Je woont alleen, want ze maken alles vuil.
Je blijft binnen, buiten loert het gevaar.
Zelfs binnen ben je bang, voor brand of ontploffende leidingen.
Maar bovenal ben je bang voor de eenzaamheid en de donkere nacht.

Je weet dat dit geen leven is, gevangen in eenzaamheid. Het moet anders, daarvan ben je inmiddels overtuigd. Je wilt terug naar de onbezorgde volheid van je vroegere leven. Bijna ben je zover, de overwinning is nabij.
Vervelende en destructieve gedachten die je keer op keer grijpen; snel en onverwachts. Gedachten die je leven overhoop hebben gegooid, je schakelt ze uit. Jouw leven gaat nu beginnen. Jij gaat zelf de koers bepalen, je geeft het niet meer uit handen. Jij bent de baas!

En dan… ja, dan hebben ze je toch weer te pakken, de grijperikken, je bent weer in hun macht. Paniek welt op uit al je poriën. Je ogen vliegen van links naar rechts. Bizarre gedachten slaan je neer, laten je alle kanten uit kronkelen. Je bent bang en verward. Je bent niet meer voor rede vatbaar.
De angst zakt opnieuw als pudding in je benen en je blijft zitten waar je zit. Je bent weer terug bij af. Je bent weer verdwenen, in de donkere nacht.

Lieve Jasper,
Durf je weer over te geven aan het leven. Het leven met al zijn risico´s en gevaren, gewoon zoals het is. Ik hoop dat je de duistere krachten kunt transformeren in een verblindend licht, zodat jij weer tevoorschijn komt in je glanzende pracht.

Tot snel, Groetjes Kathinka

Categorieën: Liefde

10 reacties

arta · 11 mei 2009 op 08:47

Mooi stukje, overduidelijk erg dichtbij…
Zonder aanhef en ondertekening zou ik het nog mooier hebben gevonden.

Let wel op dubbele woorden, heel veel je’s, ikken en ze’s ontkrachten vaak een tekst, maar in dit geval doet het niets af aan je stukje…

lisa-marie · 11 mei 2009 op 12:24

Helemaal met Arta eens en met veel plezier gelezen.

Mien · 11 mei 2009 op 13:53

Knappe brief.
Hopelijk krijgt deze brief een vervolg in een briefwisseling van een even schone overpeinzing.

Puntje van kritiek:
Titel nooit eindigen met een punt.

Mien

doemaar88 · 11 mei 2009 op 14:38

Puntjes van kritiek zijn al genoemd. Knap geschreven, voelt aan alsof het dichtbij je staat. Je hebt je woorden prima in een brief gezet, goed gedaan.

LouisP · 11 mei 2009 op 16:50

K.

een intrigerend stukje,
Voor bijna alles bang zijn. Ken je echt iemand die zo is?

groet,

Lou

Anne · 11 mei 2009 op 17:23

Ik mis een pointe, een clou, een twist, een intrigerende draai. Voor mij blijft het zo een eendimensionaal verhaal, zonder meerdere lagen.
Als ik aan iemand advies zou geven over hoe diegene zijn angsten de baas kon worden zou ik toch dieper graven, niet in cliché’s willen blijven steken. Dat gebeurt hier wel, vind ik. Gemiste kans.

Het blijft nu hinken tussen twee vormen: beschrijving van een ziektebeeld onder het mom en vermomd als een hart onder de riem stekende brief. Maar als je dat ziektebeeld had willen beschrijven, doe dan dát, en uitgebreider, of juist korter. Verpak het één niet met het ander.

Garuda · 11 mei 2009 op 18:46

Ik kan me vinden in alle reacties.
Het raakte mij wel. Vanwege het feit dat je een persoon met zulke angst probeert “over te halen” niet te stoppen met leven, maar vooral te blíjven leven.

Goed gedaan.

Dees · 12 mei 2009 op 12:33

De vorm is verkeerd gekozen vind ik. De reden waarom is dat het zo niet zuiver is. Het is geen brief, want je stopt het barstensvol details voor allerlei andere lezers dan Jasper, want Jasper kent zijn eigen geschiedenis natuurlijk wel. Je praat tegen hem, maar met meer aandacht voor de rest van het publiek. Dat is oneigenlijk gebruik van deze stijlvorm. Je geeft hem helemaal geen ruimte, want het is jouw beeld van hem dat je aan de lezer opdringt. Ik geloof je empathie, ik geloof je zorg en ik geloof dat Jasper een mooi mens is, of hij nu echt bestaat of hij verzonnen is door jou, dat maakt niet uit.

Ik geloof ook dat je dat goed kunt opschrijven. Maar dan in een ander, eerlijker stukje dan dit.

Anne · 12 mei 2009 op 16:49

Kathinka, zoals Dees het zegt, zo bedoel ik het precies.

Kathinka · 13 mei 2009 op 13:51

Bedankt voor al jullie reacties,
tips en verbeterpunten.
Voldoende stof om over na te denken.
Erg Leerzaam!

Bedankt, Kathinka

Geef een reactie

Avatar plaatshouder