Apothekerskast

Mijn hoofd is als een apothekerskast. Van binnen dan hè, niet van buiten, hoewel de symboliek van laatjes en hoekigheid ook nog wel valt toe te passen op mijn buitenkant, maar dat zou misschien te ver gaan voor de gemiddelde Telegraaflezer die zich over dit stukje buigt. Dertien jaar en ouder, maar zeker niet veel ouder dan zestien, dan wordt het toch meer Algemeen Dagblad publiek in plaats van de Volkskrant onder de plebs. Maar goed, over de buitenkant ga ik het dus niet hebben. Het is de binnenkant waar ik u als lezer mee wil gaan verblijden. Ja, u hoort het goed, verblijden, niet versomberen, maar verblijden, verblijden met de reden waarom ik geen last heb van een schrijversblok of een tijdelijke schrijversdip. Ik ga u het geheim van mijn inspiratie verklappen.

Mijn hoofd is dus als een apothekerskast. U kent ze vast wel, grote hoge kasten, met meer dan honderden laatjes. In elk laatje zit een geheim verborgen en als je niet een bepaalde orde houdt dan kun je lang zoeken naar iets. Alfabetiseren is dus ook een must, een noodzaak, tenminste als je normaal wilt blijven.
In mijn hoofd heb ik dus zo’n kast en in die kast liggen herinneringen verborgen, gevoelens weggestopt en beelden onderdrukt. Helaas ben ik de laatste tijd niet zo ordelijk en is mijn systeem van alfabetisering niet zo goed meer. Dat is niet zo vreemd, want eigenlijk heb ik nooit een systeem gehad, de meeste van die laatjes zaten namelijk gewoon dicht en konden helemaal niet open. Ik was me er niet eens bewust van dat mijn kast deze verborgen kanten had. Tot voor kort dan, want nu lijkt het wel of alles openschiet en door elkaar loopt. Geheime laatjes van voren, verborgen laatjes aan de zijkant, overal komen ze vandaan. Heel verwarrend en heel moeilijk te bevatten. Ik in het middelpunt van rondvliegende herinneringen, beelden en gevoelens. Ik sta stil, de rest beweegt. Het oog van de tornado.

Een rondvliegende koe… Mijn zusje? Een stalactiet… Mijn lang gemiste vriendin? Een brullende orkaan… Mijn vader? De stilte voor de storm… mijn beste vriend!

En daar sta je dan, volop in het besef dat het eigenlijk allemaal nergens op slaat. Beelden worden gevormd door onhebbelijkheden van je eigen ego. Narcistisch denken wordt aangevuld door het zelf aangebrachte bewijs dat iemand of iets toch echt zo is. Keuzes worden niet vooraf gemaakt, maar achteraf. Je doet er alles aan om de keuze die je ooit denkt te hebben gemaakt te onderbouwen. Zelfs door het creëren van je eigen waarheden. Halve waarheden, hele waarheden en daar zit je dan met een hoofd vol van de troep die uit al die laatjes tevoorschijn komt. Te moe om op te ruimen, te chaotisch om orde te scheppen. Het walhalla voor de schrijver. De oneindige knoop en de tekeningen van Escher in het kwadraat. Ik creëer vanuit chaos en weet dat dit zwarte gat oneindig is. Geen angst dat ik niet meer kan schrijven, ik schop een koe weg en voila daar is weer een verhaal.
Inspiratie? Get real, inspiratie heb ik niet nodig… mijn inspiratie komt uit mijn kast. Het enige wat ik nodig heb is de moed om een paar laatjes open te trekken en in gevecht te gaan met de inhoud, dat en mijn valnet natuurlijk. Mijn valnet die stilte voor de storm heet, daar waar ik af en toe rust vind. Zonder deze muze zou ik nooit hebben geschreven.
Misschien slaat dat allemaal nergens op, maar is zingeving dan werkelijk zo belangrijk? Waarschijnlijk voor de grote massa wel, maar niet voor mij, het enige wat belangrijk voor mij is, is dat ik kan schrijven. Ik wil namelijk geen eendagsvlieg zijn die verdrinkt in de limonade. Ik wil langer schrijven dan de gemiddelde tachtig jaar die ons beschonken is, ik wil de fontein zijn waar verhalen oneindig uit blijven stromen, zodat ik mensen dromen, absurditeiten en waarheden kan schenken.
En daar zorgt mijn apothekerskast dus voor, mijn doos van Pandora, 1001 nachten vol van geheimen, mijn inspiratie tot schrijven. Wie weet wat voor verhalen hij nog verborgen houdt…. Ik kan haast niet wachten en u?

© Natasza Tardio – 10 december 2003