Appelvisie

Het is een soort van traditie bij ons, dat ik een verhaaltje schrijf voor een verjaardag van mijn kinderen. Meestal voor de leuk. Ze bladeren er doorheen, klagen dat er geen mooie tekeningen bij staan en gaan het dan soms lezen. Ik schrijf nu voor mijn jongste. Maar dit keer met een visie. Het pedagogische roer gaat om. Niet langer: ´eerlijk zijn, lief zijn, rekening houden met anderen, geen grote mond.´ Ik heb het helemaal verkeerd aangepakt. Mijn kinderen in al die jaren de verkeerde boodschap meegegeven. Die oudbakken christelijke normen en waarden leiden tot niets. Grijs. Middelmaat. Dertien in een dozijn. Eerlijke, lieve, sociale mensen. Fijn dat ze er zijn, maar ze maken niet het verschil.

Na het lezen van Isaacson´s biografie over Steve Jobs zie ik het heel helder. Stel dat Jobs een ander mens was geweest. Als hij zijn aandacht voor Apple wel had gedeeld met zijn eerstgeboren dochter Lisa. Als hij wel eerlijk tegen zijn medewerkers had gezegd dat het hun ideeën waren en niet de zijne. Als hij zijn Mercedes niet steevast dubbel zou hebben geparkeerd op de twee invalideparkeerplaatsen van Apple. Als hij zijn personeel niet voor rot had gescholden. Als hij niet zo overtuigd was geweest dat de wetten niet voor hem golden.

Dan was de wereld nu niet gezegend met een iPod en iPad.

Ik probeer mijn pedagogische dwaling te corrigeren met mijn verhaalkado. Waarin een naamgenoot van mijn zoon een prachtig produkt maakt. Hij knutselt van een elektrische tandenborstel, de MP3 van zijn oudere broer en wat LEGO zo een pen in elkaar die alle cijfers opschrijft die je tegen hem zegt en wint daarmee de eerste prijs. Dat zijn ongeruste moeder hem dagenlang kwijt is, daar hoeft hij zich niets van aan te trekken. Dat zijn broer huilt omdat zijn MP3 is gemold doet er niet toe. Zaken die afleiden moet je negeren. Focus is het toverwoord.

Het gaat helemaal goed komen met die jongen.