Argonautica

Landverhuizen doe ik al sinds ik op de planeet ben. In de winter die vorige eeuw het IJsselmeer dichtblies, zag ik het levenslicht in een Rotterdamse kraaminrichting. Als baby van enkele dagen oud emigreerde ik in de bagageruimte van vaders Anglia stationcar met drie warmwaterkruiken in mijn reiswieg naar Vlaanderen, waar ik als Hollandse Kaaskop opgroeide. In Nederland vestigde ik mij pas op mijn 25ste, en ik bakte er daar niet zoveel van maar dat lag niet aan Nederland. Flat, uitkering, studie, baan: emigratie naar Nederland was een warm bad na anderhalf jaar rondzwerven in Zuid-Europa. Vanuit België was ik namelijk eerst de verkeerde kant uitgeëmigreerd.

MANDOLINEN KLONKEN ZACHT IN NICOSIA

zong de Zangeres Zonder naam ooit in een smartlap over druivenplukkers die door het land trokken. Geloof me nou maar, dat zwerversleven met al je bezittingen op je rug, daar komt geen greintje romantiek bij kijken. Als roofsprinkhanen streken we neer in landbouwcentra en toeristenoorden waar we hokten op stranden, in grotten en bouwwerven, en ons in de seizoenarbeid invraten. We werden onderbetaald, geminacht en gewantrouwd. Zo bekeken we elkaar ook. De Polen werkten voor de helft van wat wij vroegen. Hebberige karpatenkoppen met dollartekens in de ogen kwamen uit dat Oostblok; meiden die alles deden voor een pakje Marlboro. Noord-Afrikanen werkten al helemaal voor een habbekrats, neukten mekaar bij gebrek aan beter in de hol, en stalen. In Griekenland was en is dit de onderkant van de bodem. Grieken zetten je af, onderbetalen je, willen met je vriendin naar bed, neuken je bij gebrek aan beter in je hol, maar ze stelen niet.

En wij uit West-Europa waren niet minder van de ratten besnuffeld. De Duitse, Oostenrijkse en Zwitserse hippies waren vooral Indiagangers, drugsverslaafden en ander werkschuw tuig. Hier grepen ze naar alles wat er bij de drogist verkrijgbaar was, en hingen tijdens het werk verdwaasd van de Rohypnol aan de tak van een perzikboom. Domme Hollandse en Belgische boerenmeiden verpandden hun hart aan het duizendsterrenhotel en lieten zich op datzelfde strand een kind maken door een Griekse nietsnut, en werden vervolgens in de keuken van een toeristenvoorziening opgesloten. Bij de Britten en Ieren bleef het vooral bij praten over sex, en ze zopen tot ze erbij neervielen, maar ze poetsten hun tanden altijd. In hun gezelschap was ik het meest te vinden.

Ongewassen tuig waren we in onze stoffige, gescheurde kleren; we zopen, vraten uit de vuilnisbak, en scheten naast de weg. In de zee kieperen wilden ze ons, die trotse messentrekkers van Kreta. En hoe zou je zelf zijn.

Emigrant ben ik nog steeds met verve. Uit hoofde van mijn ervaring ben ik dit keer aan de andere kant van de prikkeldraad beland. Gewassen en geschoren neem ik aan de ratrace van de Celtic Tiger deel; met een opleiding, huissleutel en een bankrekening vier ik vandaag mijn 45ste verjaardag in Dublin.

Een en ander is wel wennen. Zo goed zijn die Ieren niet te verstaan, maar zij verstaan mij gelukkig wel. Tegen Nederlanders en Duitsers kijken ze hier op. Letterlijk ook, want Ieren zijn kleine opdondertjes. In Nederland en Duitsland is alles veel beter, weet iedereen. Goedmoedig en verachtelijk lees ik ze de les en schimp ik mee op de Oostelijke hordes die dit land overspoelen. Uit het raam pissen en bedelen op straat, maar behoorlijk Engels ho maar. And wait till I tell you: hoe Oostelijker je gaat, hoe groter het onheil. Ze nemen hier de boel nog eens over als je niet uitkijkt. Jullie hebben er duizend jaar katholieke taliban opzitten. Staat er straks aan elke stadsingang een moskee, net als in Rotterdam? Oja: die minister van financiën die geen bankrekening had, is nu jullie premier en wat voor bananenrepubliek is dit nou toch, stelletje achterlijke schapeneukers.

Was de slaap uit je ogen, poets je tanden, hijs de vlag, zing het het Soldatenlied en stem tegen de Europese grondwet. En luister verder maar niet naar mij want ik ben al vanaf het begin de weg kwijt.