Net verhuisd, sta ik momenteel in de wacht voor aansluiting van tv en breedband op de kabel. Zo’n beeldloze periode gaat altijd gepaard met de vraag of ik de tv blijvend de deur uitdoe teneinde mij te onttrekken aan de beschavingsverziekende manipulatie van de werkelijkheid en de mate waarin we geregeerd worden door de media, maar het is al te laat.
Hou maar op met lezen want ik ben in een gaskamerstemming, dat wil je niet weten. Tien minuten verderop zit in Main Street een Roma-vrouw met een kind van nog geen 4 te bedelen. Ze laat godverdomme dat kind het geldbekertje vasthouden. Ze heeft van mij de politie op haar hoofddoek gestuurd gekregen: This is child abuse and I want to see it taken care of.
Een jaar ofzo heb ik er een blog op nagehouden in de Volkskrant, en toen was het welletjes. Daar blijf ik niet tussen staan, dank u. Wat er allemaal niet een toetsenbord durft te hanteren vandaag de dag, is met geen pen te beschrijven. De tsunami aan bespiegelingen, belevenisjes, inzichten, rijmelarijen om maar niet te spreken van de kiekjes getuigt van een bangmakend gehalte aan zelfoverschatting.
Vorig jaar woonde ik enige tijd in bij Shana, een oerchristelijke blanke Zuid-Afrikaanse. Geloof was haar rots in de branding: haar verdacht goedkope tweedehands auto was van een oud vrouwtje geweest dat er nooit in reed. Er stonden immers maar 20.000 km op de teller oftewel: wie gelooft in het ene, gelooft in alles. Wat is een rots in de branding behalve wat ondergescheten wordt door jan-van-genten?
Als ongelovige sta ik naakt in de storm. Geen enkele wet of recht waarop ik mij kan beroepen met betrekking tot de haatcampagne van de koran jegens mijn soort. Soera 47: 3, 4 en 8 laten niets aan de verbeelding over. Nee, asjeblieft geen verbod. [i]Mein Kampf[/i] had ook niet uit de winkels gemogen. Een democratie moet tegen een boek kunnen, maar wat wist Van Agt nou van democratie? Een waarschuwingssticker mag, nee, moet er wel op de koran.
