Deze column is ongetwijfeld aan een heleboel lezers niet besteed, want hij heeft [i]The Sound of Music[/i] tot onderwerp. In dit opzicht ben ik een onvervalste nicht. In wel meerdere opzichten, trouwens, want hier spreekt een Abba-fan van het eerste uur, en dat zal ik tot mijn laatste snik blijven maar dat is een andere column, al zijn er wel bruggetjes.
Welke acteur gaat mij spelen als ik een literaire legende ben? Die vraag komt in mij op naar aanleiding van een aflevering van [i]Friends[/i], waaraan ik hier in Ierland helemaal verslaafd ben geraakt. Joey heeft ten onrechte op zijn CV vermeld dat hij Frans spreekt, en dat breekt hem nou op in zijn acteercarrière.
Landverhuizen doe ik al sinds ik op de planeet ben. In de winter die vorige eeuw het IJsselmeer dichtblies, zag ik het levenslicht in een Rotterdamse kraaminrichting. Als baby van enkele dagen oud emigreerde ik in de bagageruimte van vaders Anglia stationcar met drie warmwaterkruiken in mijn reiswieg naar Vlaanderen, waar ik als Hollandse Kaaskop opgroeide.
De polder daalt sneller sinds je vertrek een jaar geleden. Inmiddels woon ik er ook niet meer, geen donder meer aan. En als je nou dacht dat Radio 2 een in memoriam over je gemaakt had; het hield echt niet over en de Top 2000 bleef ook helemaal nergens. De kranten waren te beroerd om mijn élégie te plaatsen, maar ik zet hem morgen wel op de Volkskrant weblog.
Twee zeeën zitten er tussen mij en Paul de Leeuw en daar ben ik allerminst rouwig om. Vroeger rolde ik van de bank van het lachen om die vent, maar ergens onderweg heeft hij het bij mij verpest en dat komt nooit meer goed. Elke keer als ik het weer eens probeerde, moest hij na vijf minuten uit. Lang heb ik gemeend, in mijn afkeer alleen te staan.
