Boleyn

Vorig jaar woonde ik enige tijd in bij Shana, een oerchristelijke blanke Zuid-Afrikaanse. Geloof was haar rots in de branding: haar verdacht goedkope tweedehands auto was van een oud vrouwtje geweest dat er nooit in reed. Er stonden immers maar 20.000 km op de teller oftewel: wie gelooft in het ene, gelooft in alles. Wat is een rots in de branding behalve wat ondergescheten wordt door jan-van-genten? Zij had vier kinderen uit eerdere verbintenissen, en was nu sinds enkele jaren getrouwd met een zwarte Ghanees die ze in de kerk had leren kennen. Nou ben ik behalve atheïst ook nog eens achterdochtig en bevooroordeeld, dus ik vertrouwde hem al meteen voor geen meter. Frank was en is een luie, leugenachtige smiecht, afkomstig uit een land waar vrouwen al het werk doen.

Shana werkte zich uit de naad, terwijl hij maar geen passend werk vond. Op avonden dat hij naar Dublin toog om er zo stoned als een kruk weer vandaan te komen (en 1 ding mag je wel geloven: stuff kost hier een godsvermogen), klaagde ze over haar geldzorgen en dat Frank niet genoeg naar huis bracht, maar ze vergoelijkte hem in één adem. Frank was nou eenmaal de mening toegedaan dat wat hij afgaf, toch het leeuwendeel betrof van wat hij verdiende met zijn rotbaantje van twee uur per dag in een land waar de banen voor het opscheppen liggen. Ze geloofde ook rotsvast dat hij tezijnertijd zou opgroeien, inzicht zou ontwikkelen en zijn verantwoordelijkheid zou kennen, al was hij al dertig.

Op een dag had ze een kopie van een brief gevonden, waarin hij had gesolliciteerd naar een baan in Australië. Toen ze hem daarmee had geconfronteerd, was het huis te klein. Hij zwoer bij hoog en bij laag dat hij niet geweten had dat de baan in Australië was. “Geloof je hem, Shana?” vroeg ik haar. “I want to believe him”, was haar antwoord.

Nou was die klootzak ook nog eens agressief tegen de kinderen, en dat kon ik zeer slecht aanzien. “Dat-ie van jou houdt? Wat weet een vieze del als ik nou van liefde. Maar dat hij van je kinderen houdt, geloof ik nooit, Shana.” Voor ongemakkelijke waarschijnlijkheden was ze echter al net zo Oostindisch doof als voor zijn uitvallen tegen haar zoontjes.

Dit avontuur kwam bij mij bovendrijven nu de media helemaal op tilt slaan van een Oostenrijker die zijn dochter vierentwintig jaar in een kelder heeft opgesloten. Zeven kinderen had hij bij haar gemaakt, en nog een kudde bij zijn vrouw. Die dochter was volgens hem bij een sekte gegaan. Wanneer ze een kind kreeg, maakte hij zijn vrouw (en de buurt) iets over een vondelingetje wijs, en dat de sekte-dochter hun de zorg zou hebben toevertrouwd. Volgens de media zou zijn vrouw al die tijd niets hebben geweten. Daar geloof ik helemaal niks van.

Vorig jaar betreurde Booker Prize-winnares Anne Enright ernstig het moment van publicatie van haar speculatie met betrekking tot Maddie McCanns verdwijning over het feit dat de ouders artsen zijn. Wellicht betreurt ze ook de wijze waarop ze zich door media heeft laat inpakken: politie in Portugal boekt geen resultaten, lekt ouderverdenking naar de pers en meteen zijn die mensen veroordeeld: ze waren toch wel erg emotieloos; en heb je dat gezien over die sporen in die gehuurde auto, ach sodemieter toch op.

Media spelen dezelfde fluit als religie met dezelfde impact. Vroeger waren kerken, kathedralen en moskeeën de meest verheven bouwsels wier schaduw de nederzettingen der menselijke beschaving domineerden; vandaag worden we geregeerd door zendmasten en satellieten aan wier invloed wij ons niet kunnen onttrekken, waar we ook zijn. 24 Uur per dag vertellen ze ons wat we moeten geloven.

Geloven is slikken zonder kauwen. Geloven is vooral makkelijk. Hou je kop op je plaats allemaal.