God

Als ongelovige sta ik naakt in de storm. Geen enkele wet of recht waarop ik mij kan beroepen met betrekking tot de haatcampagne van de koran jegens mijn soort. Soera 47: 3, 4 en 8 laten niets aan de verbeelding over. Nee, asjeblieft geen verbod. [i]Mein Kampf[/i] had ook niet uit de winkels gemogen. Een democratie moet tegen een boek kunnen, maar wat wist Van Agt nou van democratie? Een waarschuwingssticker mag, nee, moet er wel op de koran. De haat die de islam jegens mij koestert, is hartstochtelijk wederzijds, en door christelijke scrupules over naastenliefde word ik ook al niet geplaagd. Het onderwerpen van het denken aan welke ideologie dan ook is het einde van alle denken, en Poincaré zei het ooit veel mooier. Ondertussen houd ik mijn vrijdenkershoofd liever vrij voor contemplatie van het universum en de dingen daarin, die er werkelijk toe doen.

God bestaat dan wel niet, maar zou ik mij het wonder van het deepthroaten eigen kunnen maken, is een vraag die mij al geruime tijd bezighoudt. Ik koester over deze vaardigheid, waarvan diezelfde Van Agt ons ooit in de naam van het christelijke fatsoen onkundig wilde houden, de meest verheven fantasiëen, denkend aan de mensenmassa’s die ik ermee gelukkig kan maken, maar ik moet ervan kokhalzen. Zou royalty het wel eens doen? Zo’n aardappel in de keel zit natuurlijk flink in de weg.

In deze profane overpeinzingen wandel ik huiswaarts langs veld en beemd. In een bomenrij aan een grasveldje jubelt in een boomtop de Generaal. Op lenteavonden zong hij mij serenades toe in de kastanje tegenover mijn Rotterdamse balkon. Op het terras van de flat van mijn ouders in Zwijndrecht regeerde hij met straffe snavel het gevogelte dat zich stortte op wat mijn vader voor hen strooide. Hier in Ierland kwinkeleert hij mij al van verre toe en een hemelse vreugde wordt mijn deel. “God, het is niet waar! Generaal! U hier?” roep ik verheugd.

“Raap dat eens op!” twiereluurt de Heer der Hemelscharen mij gebiedend, wijzend op een verkreukeld energiedrankblikje dat op het grasveldje ligt. “Het is niet van mij”, protesteer ik zwakjes. “Nee, inderdaad” twiereliert hij. “Ik geef het je en nu is het van jou. Oprapen en gauw een beetje.”

Bedeesd raap ik het stuk zwerfvuil op; de Generaal wendt zijn keizerlijke aandacht inmiddels weer zwerkwaarts, en vol vervoering vult zijn goddelijke keel de ruimte met hemelse zang; in het geboomte achter hem weergalmt in kosmische harmonie zijn koor van duizenden kelen.

Met de boodschappentas in de ene hand, het blikje in de andere vervolg ik mijn weg, links van mij de huizen van de wijk, rechts de in muziek gedrenkte riviervallei.

Zon kwijnt over het parkgazon
Hoog kwerelt de merel
en als ik wat beter deepthroaten kon
zat ik niet zonder kerel

Met poëzie had ik altijd al een ongemakkelijke verhouding. Ik voel me wat belachelijk met dat blikje in mijn hand, wadend door het zwerfvuil waar de wegberm vol mee ligt, de hele tocht thuiswaarts geen vuilnisbak in zicht. Er zit niets anders op dan het blik mee naar huis te nemen. In de vuilnisbak in de tuin kan ik het eindelijk lozen. Daar tjilpen uitgelaten de mussen mij toe, wachtend op de resten van mijn avondbrood. Ja rustig maar, ik heb muffinkruimels, vreetzakken.